Monaster Trójcy Świętej w Zieleńcu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Monaster Trójcy Świętej – prawosławny męski klasztor w Zielencu, w obwodzie leningradzkim, w jurysdykcji eparchii tichwińskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
Widok ogólny | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Obwód | |||
Miejscowość |
Zieleniec | ||
Kościół | |||
Rodzaj klasztoru |
męski | ||
Eparchia | |||
Ihumen |
Pachomiusz (Triegułow) | ||
Klauzura |
nie | ||
Obiekty sakralne | |||
Sobór |
Trójcy Świętej | ||
Cerkiew |
Zwiastowania | ||
Założyciel klasztoru | |||
Styl |
ruski | ||
Materiał budowlany | |||
Data budowy |
XVII w. | ||
Data zamknięcia |
po 1917 | ||
Data reaktywacji |
1992 | ||
59°47′16″N 32°46′26″E | |||
| |||
Strona internetowa |
Powstanie klasztoru jest związane z działalnością świętego mnicha Martyriusza, który osiedlił się na miejscu, gdzie powstał następnie monaster i w 1570 był już ihumenem wspólnoty. W latach 1612–1613, tj. dziesięć lat po śmierci założyciela, klasztor został spalony przez Szwedów i przez kilka dziesięcioleci był całkowicie zniszczony. Klasztor reaktywowano w ostatnich dekadach XVII w. W latach 80. XVII w. z polecenia metropolity nowogrodzkiego Korneliusza, który rozpoczynał życie mnisze w monasterze w Zieleńcu, klasztor rozbudowano. Powstał wówczas główny sobór pod wezwaniem Trójcy Świętej i inne murowane budynki.
W 1765 na monaster napadli staroobrzędowcy. Okupowali oni jego obiekty przez kilka tygodni, obrabowali klasztor z cennych ikon i ksiąg, podpalili budynki i przepędzili mnichów. Wreszcie część napastników, filiponów, postanowiła popełnić samobójstwo przez samospalenie. Pozostali opuścili zdewastowany klasztor[1]. W 1771 wspólnota została zakwalifikowana do grupy monasterów III klasy i przeniesiona pod jurysdykcję eparchii petersburskiej i ładoskiej. W latach 1815–1834 i ponownie na początku XX w. klasztor był remontowany. Na początku XX w. wspólnota była właścicielem 19 277 dziesięcin ziemi, dysponowała majątkiem 130 tys. rubli i otrzymywała roczną dotację państwową w wysokości 669 rubli i 55 kopiejek.
Po rewolucji październikowej monaster zlikwidowano. Jego cerkwie jeszcze do 1932 były czynne. Następnie obiekty klasztorne przeznaczono na inne cele, w tym na dom dla inwalidów. W 1979 zaprzestano użytkowania budynków również na świeckie cele i dawne zabudowania monasterskie całkowicie porzucono. Zrujnowany kompleks zwrócono w 1992 Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu, który reaktywował wspólnotę. Jej pierwszym przełożonym został hieromnich Sergiusz (Bułatnikow)[2].