Nadberezyńcy
Powieść Floriana Czarnyszewicza z 1942 roku, epopeja szlachty zaściankowej na Kresach. / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Nadberezyńcy?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Nadberezyńcy[1] – powieść Floriana Czarnyszewicza ukazująca losy mieszkańców polskich zaścianków zza Berezyny w latach 1911–1920 na tle wydarzeń historycznych. Po raz pierwszy ukazała się na emigracji w Buenos Aires w roku 1942[2]. Dzieło było debiutem literackim pisarza, w którym zawarł on elementy własnej biografii.
Autor | |||
---|---|---|---|
Typ utworu |
powieść autobiograficzna | ||
Wydanie oryginalne | |||
Miejsce wydania | |||
Język |
polski | ||
Data wydania |
1942 | ||
| |||
| |||
|
Większa część powieści rozgrywa się w zaścianku Smolarnia, którego pierwowzorem była poszlachecka wieś Przesieka, leżąca koło Kliczewa na Białorusi, dziś już nieistniejąca miejscowość, w której dorastał autor.
Powieść Nadberezyńcy uważana jest za epopeję szlachty zagrodowej, zamieszkującej Kresy dawnej Rzeczypospolitej. Z tego względu zestawiana jest z Panem Tadeuszem, Trylogią czy Nad Niemnem[3][4][5]. Ponieważ opowiada o schyłku tamtego „świata”, bywa też określana jako „polskie Przeminęło z wiatrem” lub „Wojna i pokój naszych Kresów”[6].
Powieścią zachwycali się pisarze i krytycy literaccy: m.in. Melchior Wańkowicz, Czesław Miłosz i Józef Czapski. Nadberezyńców uznano za „jedną z najważniejszych i najpiękniejszych powieści polskich XX wieku”[7].