Okręty podwodne typu Saphir
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Okręty podwodne typu Saphir – typ sześciu francuskich okrętów podwodnych, zaprojektowanych jako podwodne stawiacze min, zbudowanych dla Francuskiej Marynarki Wojennej.
Rodzaj okrętu | |
---|---|
Kraj budowy | |
Stocznia | |
Zbudowane |
6 |
Użytkownicy | |
Służba w latach |
1930–1949 |
Uzbrojenie: | |
32 miny morskie 1 działo pokładowe 75 mm 1 karabin plot. 13,2 mm 2 karabiny plot. 8 mm | |
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
Załoga |
42 oficerów i marynarzy |
Wyporność: | |
• na powierzchni |
761 t |
• w zanurzeniu |
925 t |
Zanurzenie testowe |
80 m |
Długość |
65,9 m |
Szerokość |
7,12 m |
Napęd: | |
2 silniki wysokoprężne o mocy 969 kW (1318 KM) 2 silniki elektryczne o mocy 809 kW (1100 KM) 2 śruby | |
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Zasięg: | |
• na powierzchni |
na powierzchni: |
W latach 1926–1937 sześć okrętów podwodnych tego typu zostało zbudowanych przez stocznię Ateliers et Chantiers Augustin-Normand w Hawrze. Okręty podwodne typu Saphir służyły na początku II wojny światowej we Francuskiej Marynarce Wojennej, jednak po podpisaniu zawieszenia broni w czerwcu 1940 roku część okrętów przeszła na stronę aliantów („Rubis” oraz „Perle”), a druga część została przejęta przez marynarkę rządu Vichy („Diamant”, „Nautilus”, „Saphir” oraz „Turquoise”). Trzy z tych okrętów zostały zdobyte przez Włochów, ale nigdy nie zostały użyte bojowo przez nich. Powiększoną wersję tych okrętów, z inaczej skonfigurowanymi wyrzutniami min, stanowiły polskie okręty podwodne typu Wilk.