Staroobrzędowcy w Estonii
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Staroobrzędowcy w Estonii są obecni od końca XVII w. Pierwsi osadnicy tego wyznania na wymienionym obszarze byli uchodźcami z ziemi nowogrodzkiej, uciekającymi przed represjami ze strony władz świeckich oraz hierarchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Początkowo większość z nich należała do nurtu bezpopowców-fiedosiejewców, z czasem liczebnie zaczęli przeważać bezpopowcy-pomorcy. Największe skupisko starowierców stanowiły ziemie na zachodnim brzegu Jeziora Czudzkiego.
Klasyfikacja systematyczna wyznania | |||||||||||
Chrześcijaństwo └ Prawosławie └ bezpopowcy | |||||||||||
Ustrój kościelny | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Obrządek | |||||||||||
Zasięg geograficzny | |||||||||||
| |||||||||||
|
Liczebność staroobrzędowców w Estonii czasowo spadła wskutek represji carskich za panowania Mikołaja I, jednak wzrosła ponownie w drugiej połowie XIX w. wskutek migracji starowierców z innych regionów Rosji oraz dzięki bardziej tolerancyjnej polityce Aleksandra II i Aleksandra III. Po wydaniu przez Mikołaja II w 1905 ukazu tolerancyjnego w Estonii zarejestrowanych zostało sześć gmin starowierskich.
W niepodległej Estonii staroobrzędowcy posiadali pełną swobodę działania, ich przedstawiciele angażowali się w życie społeczne kraju. Centralnym organem zrzeszającym gminy tego wyznania była Staroobrzędowa Cerkiew Estonii. Ponowny spadek liczby wyznawców „starej wiary” odnotowano w latach przynależności Estonii do ZSRR, wskutek antyreligijnej polityki państwowej oraz wyludniania się tradycyjnie zamieszkiwanych przez nich ziem na wschodzie kraju. W 2010 liczbę wszystkich staroobrzędowców w Estonii szacowano na 15 tys. osób, z czego aktywnie w życiu swoich gmin uczestniczyło 2,5 tys.