Szlif laboratoryjny
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Szlif laboratoryjny – najczęściej spotykany sposób łączenia szklanych elementów aparatury laboratoryjnej.
Ten artykuł dotyczy aparatury chemicznej. Zobacz też: inne znaczenia terminu szlif. |
Nazwa tych połączeń wynika z faktu, że ich najbardziej charakterystyczną cechą jest wyszlifowana i przez to zmatowiona powierzchnia styku. Połączenia te otrzymuje się w wyniku szlifowania miejsc styku różnych elementów aparatury - zwykle za pomocą past szlifierskich, w skład których wchodzi pył diamentowy lub korundowy.
Procedura szlifowania daje w efekcie połączenia, które są do siebie dopasowane i przez to szczelne. Najlepsze rodzaje szlifów zapewniają szczelność całej aparatury na poziomie 10-3 tora.
Szlify umieszcza się zwykle na zakończeniach elementów aparatury (np. szyjki kolb), gdzie służą do łączenia z innymi elementami. Są one także często spotykane w kranikach szklanych np. w biuretach i liniach próżniowych. Coraz częściej zastępuje się je kranami teflonowymi.