Szpitalnictwo zakonu krzyżackiego
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
U źródeł powstania zakonu krzyżackiego leżała działalność dobroczynna i szpitalnictwo, znajdowała się ona na pierwszym planie do 1198 r., nie zanikła nawet gdy ustąpiła działalności rycerskiej. Obowiązek opieki nad chorymi, budowy i utrzymywania szpitali zostały zawarte w regule zakonnej oraz w Statutach z pierwszej połowy XIII wieku. W okresie działalności Zakonu Niemieckiego w Palestynie szpitale były przeznaczone dla pielgrzymów którzy udawali się do grobu Chrystusa, oraz rycerzom. Poza tym zajmowały się rozdawaniem jałmużny i żywności dla żebraków, oraz wspomagała opiekę nad chorymi lub starymi braćmi zakonnymi[1]. Szpitalnictwo zakonu krzyżackiego miało charakter złożony, możemy wyróżnić: szpitale miejskie, będące przytułkiem dla zniedołężniałych i chorych, leprozoria, czyli przytułki dla trędowatych, szpitale w zamkach, siedzibach komend dla braci zakonnych, oraz infirmeria, czyli sale szpitalne dla służby[2].