Tankōbon
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Tankōbon (jap. 単行本; dosł. „niezależnie pojawiająca się książka”) – japoński termin, zapożyczony z klasycznego języka chińskiego, określający książkę, która jest kompletna sama w sobie i nie jest częścią serii (podobnie jak w monografii). Nowoczesne japońskie wydawnictwa czasem używają tego określenia dla tomów, które są częścią serii[1][2]. Termin może być stosowany dla powieści, dzieł literatury faktu, podręczników do ekonomii, książek z poradami kosmetycznymi lub zawierającymi spójny zbiór fotografii, katalogów prezentujących przykłady wcześniej wydanych książek, i tym podobnych w twardej oprawie. Jest bardziej specyficzny niż zwykła książka (hon) obejmując również książki, ale z kilkoma cechami typowymi dla czasopisma, jeden lub kilka tomów encyklopedii (lub cały zestaw) itp.
Tankōbon nie obejmuje bunkobon (jap. 文庫本; formatu używanego dla powieści), shinsho (jap. 新書; zazwyczaj używanego dla literatury faktu), czy raczej o większym formacie mook (jap. ムック mukku; połączenie „czasopisma” oraz „książki"), gdyż każdy z nich wydawany jest w seriach.
Tankōbon może być wydawany w dowolnych wymiarach, od książek o miniaturowym rozmiarze (tzw. mamehon (jap. 豆本)) do okazałych wielkości folio. Niemniej jednak różnorozmiarowe tankōbon zazwyczaj otrzymują taksonomiczną nazwę.