Wikipedysta:Happa/brudnopis6
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Chrystus marcjoński – [TU POTRZEBNA JEST JAKAŚ KRÓTKA DEFINICJA, LEAD].
W Kościele katolickim Chrystus utożsamiany jest z Mesjaszem. Całkowicie odmiennie postrzegany był Chrystus w Kościele marcjońskim, który (obok Kościoła katolickiego) stanowił jedno z dwóch głównych ugrupowań wczesnego chrześcijaństwa. Antychrześcijański polemista Kelsos znał w drugim wieku tylko katolików i marcjonitów[1], wzajemnie oskarżających się o głoszenie fałszywej nauki Chrystusa[2].
Marcjonici tytuł „Chrystus” wyprowadzali od greckiego słowa хρηστός (chrestos), oznaczającego kogoś dobrego, szlachetnego, dzielnego, przebóstwionego, a także samo dobre bóstwo[3]. Terminem Chrestos określali Boga Najwyższego, który był wyłącznie dobry, doskonale dobrego człowieka – Jezusa Chrestosa, którego uważali za swego Mistrza i Nauczyciela, za pierwszego spośród wielu braci[4], a także ogół jego uczniów doskonalących się w czynieniu dobra – chrestian[5]. Przebóstwiające i wyzwalające człowieka dobro znajdowało się w centrum marcjońskiej doktryny.
Chrystus marcjoński nie był wiązany z religią mojżeszową, którą marcjonici postrzegali jako ukryty w judaistycznej koncepcji „jedynego Boga” kult zła[6][7]. W odniesieniu do judaizmu Chrystus był postacią zewnętrzną, obcą i „bluźnierczą” – gdyż głosił, że bez sięgnięcia po poznanie dobra i zła nie jest możliwe dokonanie świadomego i dobrowolnego wyboru dobra, i że jedynie taki wybór może zaowocować zbawieniem[8][9].
W doktrynie marcjońskiej Christos-Mesjasz i doskonale dobry Chrestos byli skrajnie różnymi i wzajemnie zwalczającymi się królami: Chrestos – królem dobrym i łagodnym, nauczycielem i lekarzem uzdrawiającym ludzkość ze śmiertelnej choroby, którą jest zło, a Christos – królem złym i agresywnym, podbijającym cały świat i rzucającym go pod nogi wybranym czcicielom zła. Przeciwieństwo to najpełniej oddali marcjonici, nazywając Christosa-Mesjasza Antychrystem[10][11][12][13].