Wikipedysta:Pablo000/bieżące/M5
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Fra′ Giovanni Paolo Lascaris di Ventimiglia e Castellar (ur. 20 czerwca 1560; zm. 14 sierpnia 1657) – od 16 czerwca 1636 do śmierci był 57. wielkim mistrzem zakonu joannitów. Urodził się w rodzinie hrabiów Ventimiglia w Ligurii spokrewnionych z Laskarysami, którzy panowali w Cesarstwie Nicejskim w latach 1204-1261.
57. Wielki mistrz Zakonu Maltańskiego | |||
Okres |
od 16 czerwca 1636 | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | |||
Następca | |||
Dane biograficzne | |||
Data urodzenia | |||
Data i miejsce śmierci | |||
|
Do zakonu wstąpił w 1584 roku. Przez ponad trzydzieści lat żył w klasztorze, gdzie pełnił różne funkcje. Był odpowiedzialny w zaopatrzenie zakonu najpierw w ziarno, a następnie od 1615 roku za funkcjonowanie pieców w budynkach zakonu.[1] W 1625 roku został mianowany dowódcą więzienia św. Antoniego, a w 1632 roku został wysłany jako ambasador zakonu na dwór króla Hiszpanii Filipa IV. Po śmierci Wielkiego mistrza Antoinea de Paule, Juan de Lascaris został wybrany z grona trzech kandydatów, w którym był późniejszy jego następca, Martin de Redin.
Po objęciu dowództwa nad zakonem Lascaris rozpoczął rozbudowę wcześniej istniejących umocnień wysp. W latach 1637-1640 na jego polecenie zbudowano pięć wież obronno-obserwacyjnych zwanych wieżami Lascarisa, część z nich przetrwała do dnia dzisiejszego i są zabytkami Malty. Należą do nich m. in. Wieża Ta' Lippija[2], Wieża Qawra[3]. W późniejszych latach wzniesiono kolejne wieże: w 1649 wieżę Świętej Agaty[4], w 1650 wieżę Xlendi[5], w 1652 wieżę Dwejra[6]. Dzieło Lascarisa było kontynuowane przez jego następce, który dobudował kolejnych 13 wież tzw. wież de Redina.
W 1651 roku na polecenie Lascarisa zakon zakupił od francuskiej Compagnie des Îles de l'Amérique położoną na Morzu Karaibskim wyspy Saint Christopher, Saint Croix, Saint-Barthélemy i Saint-Martin[1]. Po śmierci Lascarisa wyspy zostały ponownie sprzedane Francji.
W 1650 roku Lascaris wydał dekret, obowiązujących wszystkich członków zakonu na Malcie oraz w jego posiadłościach zagranicznych, w którym zakazał sprzedaży książek należących do zmarłego zakonnika i nakazał ich przekazanie do biblioteki zakonu[7].
Został pochowany w głównej krypcie konkatedry św. Jana[8]. [9]