Yamaha OX99-11
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Yamaha OX99-11 – supersamochód z 1992 roku. Samochód firmy Yamaha ze współpracą firm IAD i Ypsilon Technology.
Producent |
Yamaha | ||
---|---|---|---|
Zaprezentowany |
1992 | ||
Okres produkcji |
1994 | ||
Miejsce produkcji | |||
Dane techniczne | |||
Typy nadwozia |
2-drzwiowe coupé | ||
Silniki |
Yamaha V12 70° | ||
Skrzynia biegów |
Manualna | ||
Napęd | |||
Długość |
4400 mm | ||
Szerokość |
2000 mm | ||
Wysokość |
1220 mm | ||
Rozstaw osi |
2650 mm | ||
Masa własna |
1150 kg | ||
Zbiornik paliwa |
120 l | ||
Dane dodatkowe | |||
Konkurencja |
Audi Avus | ||
|
Początkowo przy projekcie proszono niemieckich konstruktorów o pomoc w realizacji i produkcji tego auta, jednak ich praca i oferowane możliwości techniczne nie były dość zaawansowane dla Japończyków. Toteż po pomoc zwrócono się do angielskich firm. Kłopoty z wysokimi kosztami produkcji tego pojazdu i z kryzysem na początku lat 90. w Japonii spowodowały, że samochód ten nigdy nie wszedł do seryjnej produkcji. Powstały tylko 3 prototypy tego pojazdu. Dwa w kolorze czerwonym i jeden w kolorze czarnym. Kolory użyte do lakierowania stosowane były także do motocykli Yamahy.
W 1994 miała odbyć się produkcja na rynek cywilny. Wiele części pochodziło z renomowanej angielskiej firmy AP Racing jak hamulce i sprzęgło. Gdyby projekt osiągnął sukces finansowy, myślano też o wersji wyścigowej (otwartej) tego modelu, który osiągałby niezdławioną moc ok. 700 KM, jak również miał masę własną zmniejszoną o ok. 200 kg i stosowany mógłby być wyłącznie na torze. Samochód wyprodukowany był w całości z tworzywa sztucznego (kevlar) a silnik zamontowany został bezpośrednio na tylnej ściance (produkcji kompozytów podjęła się firma DPS). Układ hamulcowy wyprodukowała firma AP Racing, aluminiowe tarcze o rozmiarze 330mm podobnych do tych z Ferrari F40. Dzięki rozkładowi mas wynoszącemu 50:50 i niskiej masie własnej na hamowanie ze 100km/h do 0 samochód potrzebował niespełna 32 metrów. Jako silnika użyto wyczynowej jednostki Yamahy z F1 o zdławionej mocy 400 KM, na potrzeby rynku cywilnego o mniej uciążliwej eksploatacji i o lepszej trwałości mechanizmów.
W 1992 roku OX99-11 był pierwszym samochodem z wyczynowym układem napędowym zaprezentowanym publicznie, a nie jak deklarowała w 1997 roku firma Ferrari, gdzie ich produkt miałby być takim samochodem. Później tego samego dokonano w 1995 roku w samochodach Renault Espace F1 i właśnie Ferrari F50. Z elektronicznych gadżetów zastosowano tylko układ ABS. Nie zastosowano kontroli trakcji, ani poduszek powietrznych z powodu obniżenia rangi auta wyścigowego do klasy GT.