กีตาร์คลาสสิก
From Wikipedia, the free encyclopedia
กีตาร์คลาสสิก (อังกฤษ: classical guitar บางครั้งเรียก classic guitar, nylon-string guitar หรีอ Spanish guitar) เป็นเครื่องดนตรีประเภทที่ดีดด้วยนิ้วมือ อาจมีพัฒนาการมาก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 15 จากเครื่องดนตรีที่เรียกว่า วิเวลา (vihuela) ซึ่งนิยมเล่นกันอย่างแพร่หลายในประเทศสเปน, ลูต และกีตาร์บาโรค[1] ข้อแตกต่างของกีตาร์คลาสสิกกับกีตาร์ชนิดอื่น คือ ขนาดของคอกีตาร์ หรือฟิงเกอร์บอร์ด (fingerboard) ที่มีขนาดที่กว้างกว่ากีตาร์ชนิดอื่น และสายที่ทำด้วยไนล่อน หรือที่เรียกกันว่าสายเอ็น เพราะแต่เดิมใช้สายที่ทำมาจากเอ็นของสัตว์ กีตาร์อีกประเภทหนึ่งที่มีรูปร่างใกล้เคียงกับกีตาร์คลาสสิก คือ กีตาร์ฟลาเมงโก (flamenco guitar)
บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
ด้านหน้าและข้างของกีตาร์คลาสสิกสมัยใหม่ | |
เครื่องสาย | |
---|---|
Hornbostel–Sachs classification | 321.322–5 (Composite chordophone sounded by the bare fingers or fingernails) |
คิดค้นเมื่อ | กีตาร์คลาสสิกสมัยใหม่ ถูกพัฒนาขึ้นในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 19 ในประเทศสเปน |
ช่วงเสียง | |
เครื่องดนตรีที่เกี่ยวข้อง | |
นักดนตรี | |
|
กีตาร์คลาสสิกนั้นให้เสียงในโทนพริ้วไหว สำหรับผู้ที่มีความชำนาญในการเล่นแล้ว กีตาร์คลาสสิกจะสามารถบันดาลเสียงทุกเสียงที่จะประกอบกันให้เป็นเพลงที่ไพเราะจับใจได้อย่างสมบูรณ์ไม่ว่าจะเป็นท่วงทำนอง (melody), คอร์ด (chord), และเบสส์ (bass) ในการเล่นกีตาร์คลาสสิกนั้นผู้เล่นต้องใช้ความรู้ ความสามารถ และเทคนิคมากมายซึ่งในการฝึกหัดนั้นต้องใช้ทั้งเวลา และความพยายามอย่างสูง มันจึงกลายเป็นดาบสองคมไปเลยในบางครั้ง คือ แทนที่จะช่วยให้ท่านได้พบกับความซาบซึ้ง และแตกฉานทางดนตรี มันกลับทำให้ท่านท้อแท้หรือมีอคติกับดนตรี (คลาสสิก) ไปเลยก็ได้ กีตาร์คลาสสิกจึงจัดได้ว่ามีความสมบูรณ์ในตัวมันเองจนมีผู้กล่าวว่าการเล่นกีตาร์คลาสสิกนั้นไม่ต่างอะไรไปกับการเล่นของวงออร์เคสต้าร์ขนาดย่อม ๆ เลยทีเดียว
- นักกีตาร์คลาสสิกที่มีชื่อเสียง
- ฟรันซิสโก ตาร์เรกา
- อันเดรส เซโกเบีย