ชุดตัวอักษรอังกฤษ
From Wikipedia, the free encyclopedia
ชุดตัวอักษรอังกฤษสมัยใหม่คือชุดตัวอักษรละตินที่ประกอบด้วยตัวอักษร 26 ตัว แต่ละตัวมีรูปแบบตัวนำ (upper case) และตัวตาม (lower case) ชุดตัวอักษรอังกฤษมีต้นกำเนิดมาจากอักษรละตินในราวคริสต์ศตวรรษที่ 7 นับแต่นั้นมามีการเพิ่มหรือลดตัวอักษรที่ทำให้ชุดตัวอักษรอังกฤษสมัยใหม่ในปัจจุบันมีตัวอักษร 26 ตัว (และในที่สุดก็กลายเป็นชุดตัวอักษรละตินพื้นฐานไอเอสโอ)
ชุดตัวอักษรอังกฤษ | |
---|---|
แพนแกรมภาษาอังกฤษซึ่งแสดงอักษรทุกตัวในบริบทเดียว ใช้แบบตัวพิมพ์แดกซ์เรกิวลาร์ | |
ชนิด | อักษรสระ-พยัญชนะ
|
ช่วงยุค | ประมาณ ค.ศ. 1500 ถึงปัจจุบัน |
ภาษาพูด |
|
อักษรที่เกี่ยวข้อง | |
ระบบแม่ | (การเขียนดั้งเดิม)
|
ระบบลูก |
|
ISO 15924 | |
ISO 15924 | Latn (215), Latin |
ยูนิโคด | |
ยูนิโคดแฝง | Latin |
ช่วงยูนิโคด | U+0000 to U+007E Basic Latin and punctuation |
บทความนี้ประกอบด้วยสัญกรณ์การออกเสียงในสัทอักษรสากล (IPA) สำหรับคำแนะนำเบื้องต้นเกี่ยวกับสัญลักษณ์ IPA โปรดดู วิธีใช้:สัทอักษรสากล สำหรับความแตกต่างระหว่าง [ ], / / และ ⟨ ⟩ ดูที่ สัทอักษรสากล § วงเล็บเหลี่ยมและทับ |
รูปร่างที่แน่นอนของตัวอักษรที่เรียงพิมพ์จะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับแบบตัวพิมพ์ (และแบบอักษร) และรูปร่างของตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมืออาจแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญจากรูปแบบตัวพิมพ์มาตรฐาน (และระหว่างปัจเจกบุคคล) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขียนในลักษณะตัวเขียน (cursive)
ภาษาเขียนของภาษาอังกฤษมีทวิอักษร (digraph) และพหุอักษร (multigraph) อยู่จำนวนหนึ่ง และเป็นภาษายุโรปสมัยใหม่ภาษาหลักเพียงภาษาเดียวที่ไม่ต้องใช้เครื่องหมายเสริมสัทอักษรในคำที่ไม่ใช่คำยืมจากภาษาอื่น บางครั้งอาจพบการใช้ไดเอริซิสเพื่อบ่งว่ารูปสระที่เรียงกันสองตัวนั้นออกเสียงแยกกัน (เช่นในคำ coöperation /kəʊˌɒpəˈreɪʃən/)[nb 1][1] และยิ่งน้อยครั้งที่จะพบการใช้เกรฟแอกเซนต์เพื่อบ่งว่าเสียงสระที่ตามปกติไม่ออกเสียง ในกรณีนั้นจะออกเสียงด้วย (เช่นในคำ learnèd /ˈlɜːnɪd/)