ภาษาโอกินาวะ
From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาโอกินาวะ (โอกินาวะ: 沖縄口, ウチナーグチ, Uchināguchi, ʔut͡ɕinaːɡut͡ɕi) หรือ ภาษาโอกินาวะกลาง เป็นภาษากลุ่มรีวกีวเหนือที่มีผู้พูดโดยหลักในเกาะโอกินาวะส่วนใต้ เช่นเดียวกันกับหมู่เกาะรอบ ๆ อย่างเครามะ, คูเมจิมะ, โทนากิ, อางูนิ และเกาะรอบนอกขนาดเล็กหลายแห่ง[4] ภาษาโอกินาวะกลางมีความแตกต่างจากคำพูดของภาษาโอกินาวะเหนือที่อยู่ในภาษาคูนิงามิ ทั้งสองภาษาถูกจัดให้อยู่ในสถานะมีความเสี่ยง[5]
ภาษาโอกินาวะ | |
---|---|
| |
ออกเสียง | /ʔut͡ɕinaːɡut͡ɕi/ |
ประเทศที่มีการพูด | ประเทศญี่ปุ่น |
ภูมิภาค | หมู่เกาะโอกินาวะตอนใต้ |
จำนวนผู้พูด | เปลี่ยนแปลง (2000)[1] |
ตระกูลภาษา | ญี่ปุ่น
|
ระบบการเขียน | |
รหัสภาษา | |
ISO 639-3 | ryu |
Linguasphere |
|
โอกินาวะใต้–กลางหรือชูริ–นาฮะ | |
แผนที่ชุดภาษาใกล้สูญของโลกของยูเนสโกจัดให้ภาษาโอกินาวะเป็นภาษาที่ใกล้สูญขั้นรุนแรง [3] |
แม้ว่าภาษาโอกินาวะมีภาษาถิ่นจำนวนหนึ่ง[6] วิธภาษาชูริ–นาฮะถือเป็นภาษามาตรฐานโดยพฤตินัย[7] เนื่องจากเคยใช้เป็นภาษาราชการของอาณาจักรรีวกีว[8] นับตั้งแต่รัชสมัยพระเจ้าโช ชิง (ค.ศ. 1477–1526) นอกจากนี้ เนื่องขากอดีตเมืองหลวงชูริสร้างขึ้นรอบพระราชวัง ทำให้ภาษาที่ใช้ในราชสำนักกลายเป็นแบบมาตรฐานในระดับภูมิภาคและวรรณกรรม[8][7]
ปัจจุบัน ชาวโอกินาวะส่วนใหญ่พูดภาษาญี่ปุ่นโอกินาวะ แม้ว่ายังมีจำนวนหนึ่งที่พูดภาษาโอกินาวะ ซึ่งส่วนใหญ่อยู่ในวัยชรา[9] ในประเทศญี่ปุ่น ภาษาโอกินาวะมักไม่ได้มองเป็นภาษาต่างหาก แต่มีการเรียกขานเป็น สำเนียงโอกินาวะ (ญี่ปุ่น: 沖縄方言; โรมาจิ: Okinawa hōgen) หรือเจาะจงคือ กลุ่มสำเนียงโอกินาวะกลางและใต้ (ญี่ปุ่น: 沖縄中南部諸方言; โรมาจิ: Okinawa Chūnanbu Sho hōgen) ผู้พูดภาษาโอกินาวะกำลังอยู่ในช่วงการเปลี่ยนภาษาไปเป็นภาษาญี่ปุ่น เนื่องจากมีผู้ใช้ภาษาโอกินาวะในปัจจุบันไม่มั่นคง ชาวโอกินาวะดูดซับและเน้นเสียงภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน เนื่องจากความคล้ายคลึงกันของทั้งสองภาษา ระบบการศึกษาที่รวมศูนย์และเป็นมาตรฐาน สื่อ การติดต่อทางธุรกิจและสังคมกับแผ่นดินใหญ่ และความพยายามในการปราบปรามภาษาพื้นเมืองจากญี่ปุ่นในอดีต[10] ภาษาโอกินาวะยังคงมีผู้ใช้งานผ่านดนตรียอดนิยม การแสดงสำหรับนักท่องเที่ยว และในโรงละครที่มีละครท้องถิ่นชื่อ อูจินะชิไบ (uchinā shibai) ที่แสดงประเพณีและธรรมเนียมท้องถิ่น[11]