มาเลเซียเชื้อสายจีน
From Wikipedia, the free encyclopedia
ชาวมาเลเซียเชื้อสายจีน (จีนตัวย่อ: 马来西亚华人; จีนตัวเต็ม: 馬來西亞華人; มลายู: Orang Cina Malaysia) เป็นชาวจีนเชื้อสายฮั่นซึ่งอาศัยหรือเกิดในประเทศมาเลเซีย คนกลุ่มนี้เป็นลูกหลานเชื้อสายจีนซึ่งอพยพเข้ามาในมาเลเซียเมื่อช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19 และในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 20[7][8] ชาวมาเลเซียเชื้อสายจีนมีบทบาทสำคัญในเศรษฐกิจมาเลเซียเป็นอย่างมาก[9][10]
ประชากรทั้งหมด | |
---|---|
6,712,200[1] 22.4% ชองประชากรมาเลเซียทั้งหมด (2021)[2] | |
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ | |
มาเลเซีย รัฐปีนัง, รัฐเกอดะฮ์, รัฐปะลิส, กัวลาลัมเปอร์, รัฐยะโฮร์, รัฐเปรัก, รัฐเซอลาโงร์, รัฐเนอเกอรีเซิมบีลัน, รัฐปะหัง, รัฐมะละกา, รัฐกลันตัน, รัฐตรังกานู, รัฐซาราวัก, รัฐซาบะฮ์ กลุ่มคนพลัดถิ่นที่สำคัญพบใน: ออสเตรเลีย เกาะคริสต์มาส[3] สิงคโปร์ (338,500 คนใน ค.ศ. 2010)[4] นิวซีแลนด์[หมายเหตุ 1] สหรัฐ แคนาดา สหราชอาณาจักร ไต้หวัน ฮ่องกง[6] จีน | |
ภาษา | |
จีนกลาง (ภาษากลาง), มลายูและอังกฤษเป็นภาษาที่ใช้สื่อสารในโรงเรียนและรัฐบาล ภาษาแม่: ฮกเกี้ยน, กวางตุ้ง, ฮากกา, แต้จิ๋ว, ฝูโจว, ไห่หนาน, ไถชาน และHenghua; Manglish (ครีโอล) | |
ศาสนา | |
ส่วนใหญ่ พุทธนิกายมหายานและลัทธิเต๋า (ศาสนาชาวบ้านจีน) • คริสต์ (โรมันคาทอลิก, โปรเตสแตนต์) • ไม่นับถือศาสนา ส่วนน้อย อิสลาม • ฮินดู | |
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง | |
Bruneian Chinese · Singaporean Chinese · Indonesian Chinese · ชาวไทยเชื้อสายจีน · เปอรานากัน · ชาวจีนโพ้นทะเล |
มาเลเซียเชื้อสายจีน | |||||||||||||||||||||||
อักษรจีนตัวเต็ม | 馬來西亞華人 | ||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
อักษรจีนตัวย่อ | 马来西亚华人 | ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
ชื่อภาษาจีนอื่น ๆ | |||||||||||||||||||||||
อักษรจีนตัวเต็ม | 馬來西亞華僑 | ||||||||||||||||||||||
อักษรจีนตัวย่อ | 马来西亚华侨 | ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
ชื่อภาษาจีนอื่น ๆ (2) | |||||||||||||||||||||||
อักษรจีนตัวเต็ม | 馬來西亞唐人 | ||||||||||||||||||||||
อักษรจีนตัวย่อ | 马来西亚唐人 | ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
ชาวมาเลเซียเชื้อสายจีนเป็นกลุ่มชาวจีนโพ้นทะเลที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับ 2 ของโลกรองจากประเทศไทย และรองจากกลุ่มชาวมาเลย์ในประเทศมาเลเซีย ส่วนมากพูดภาษาจีนสำเนียงต่างๆ เช่น ภาษาจีนหมิ่น ภาษาจีนกวางตุ้ง ภาษาจีนแคะ และภาษาจีนแต้จิ๋ว
ปัจจุบันจำนวนประชากรที่เป็นชาวมาเลเซียเชื้อสายจีนลดลงมากหลังจากการประกาศเอกราชมาลายา โดยลดลงจาก 37.6% ในปี ค.ศ. 1957 จนเหลือเพียง 24.6% ในปี ค.ศ. 2010 และเหลือเพียง 21.4% ในปี ค.ศ. 2015[11]