อ็อทโทที่ 1 มหาราช
From Wikipedia, the free encyclopedia
จักรพรรดิอ็อทโทที่ 1 มหาราช (เยอรมัน: Otto I. der Große)[3] ทรงเป็นพระมหากษัตริย์แห่งอาณาจักรแฟรงก์ตะวันออก (ชื่อเรียกบริเวณที่เป็นประเทศเยอรมนีในยุคนั้น) ในปี ค.ศ. 936 และทรงเป็นจักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่ปี ค.ศ. 962 จนเสด็จสวรรคตในปี ค.ศ. 973 ทรงเป็นพระราชโอรสองค์ใหญ่ในพระเจ้าไฮน์ริชที่ 1กับพระนางมาทิลเดอแห่งริงเงิลไฮม์
จักรพรรดิอ็อทโทที่ 1 มหาราช | |
---|---|
รูปปั้นในมัคเดอบวร์ค | |
จักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ | |
ครองราชย์ | 2 กุมภาพันธ์ 962 – 7 เมษายน 973 |
ราชาภิเษก | 2 กุมภาพันธ์ 962[1] ณ กรุงโรม |
ก่อนหน้า | พระเจ้าเบเรนการ์ที่ 2 |
ถัดไป | จักรพรรดิอ็อทโทที่ 2 |
กษัตริย์แห่งอิตาลี | |
ครองราชย์ | 25 ธันวาคม 961 – 7 พฤษภาคม 973 |
ราชาภิเษก | 10 ตุลาคม 951[lower-alpha 1] ณ ปาวีอา |
ก่อนหน้า | พระเจ้าเบเรนการ์ที่ 2 |
ถัดไป | จักรพรรดิอ็อทโทที่ 2 |
กษัตริย์แห่งแฟรงก์ตะวันออก | |
ครองราชย์ | 2 กรกฎาคม 936 – 7 พฤษภาคม 973 |
ราชาภิเษก | 7 สิงหาคม 936 ณ อาเคิน |
ก่อนหน้า | พระเจ้าไฮน์ริชที่ 1 |
ถัดไป | จักรพรรดิอ็อทโทที่ 2 |
ดยุกแห่งซัคเซิน | |
ครองราชย์ | 2 กรกฎาคม 936 – 7 พฤษภาคม 973 |
ก่อนหน้า | พระเจ้าไฮน์ริชที่ 1 แห่งเยอรมนี |
ถัดไป | เบอร์นาร์ดที่ 1 |
ประสูติ | 23 พฤศจิกายน ค.ศ. 912(912-11-23) อาณาจักรแฟรงก์ตะวันออก[2] |
สวรรคต | 7 พฤษภาคม ค.ศ. 973(973-05-07) (60 ปี) เมมเลเบิน, จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ |
ชายา | อีดจิธแห่งเวสเซ็กซ์ (930–946) อาเดลาอีดแห่งบูร์กอญ (951–973) |
ราชวงศ์ | อ็อทโท |
พระราชบิดา | พระเจ้าไฮน์ริชที่ 1 |
พระราชมารดา | มาทิลดา |
ศาสนา | โรมันคาทอลิก |
พระองค์ได้สเด็จขึ้นคอรงราชบัลลังก์แห่งดัชชีซัคเซินและบัลลังก์เยอรมนีภายหลังที่พระชนกสวรรคตในปี ค.ศ. 936 และทรงพระนามว่า พระเจ้าอ็อทโทที่ 1 แห่งเยอรมนี เมื่อขึ้นครองราชสมบัติแล้วพระองค์ก็เจริญรอยตามพระราชปณิธานของพระชนกที่จะรวบรวมแผ่นดินของชนเยอรมันให้เป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง พระราชอำนาจของพระองค์แผ่ขยายไปอย่างกว้างไกลผ่านชั้นเชิงการเมืองที่เยี่ยมยอด ไม่ว่าจะด้วยวิธีแต่งงานทางการเมืองหรือการแต่งตั้งสมาชิกพระราชวงศ์ของพระองค์ไปปกครองดัชชีและดินแดงต่างๆ นโยบายของพระองค์ได้ลดอำนาจและจำนวนดยุกลงไปมาก ซึ่งแต่ก่อนทำหน้าที่ปกครองดินแดนร่วมกับกษัตริย์ ดยุกจำนวนมากแปรสถานะจากผู้ปกครองอิสระมาเป็นผู้ปกครองใต้พระราชอำนาจของพระองค์ นอกจากนี้ พระองค์ยังทรงนำศาสนจักรโรมันคาทอลิกเข้ามาสู่อาณาจักรเพื่อเสริมสร้างพระราชอำนาจของพระองค์
หลังทรงจัดการสงครามกลางเมืองระหว่างดัชชีต่างๆได้ พระองค์ก็สามารถมีชัยเหนือพวกมัจยาร์ (ฮังการี) ในยุทธการที่เลชเฟิลด์ ค.ศ. 955 ได้ ทำให้ยุโรปตะวันตกพ้นภัยจากการรุกรานของฮังการี[4] นอกจากนี้ การมีชัยเหนือพวกฮังการีนอกศาสนายังทำให้พระองค์มีชื่อเสียงขึ้นมาอย่างมากในฐานะ "ผู้กอบกู้แห่งคริสตจักร" ต่อมาในปี ค.ศ. 961 พระองค์สามารถพิชิตราชอาณาจักรอิตาลี และขยายดินแดนของพระองค์ไปทางเหนือ, ตะวันออก และใต้ ในปีค.ศ. 962 พระองค์ทรงราชาภิเษกขึ้นเป็นจักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ โดยให้พระสันตะปาปาสวมมงกุฎให้ในกรุงโรม เหมือนอย่างที่ชาร์เลอมาญเคยทำ