Ιστορία της Ρωσίας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η ιστορία της Ρωσίας ξεκινά με την ιστορία των Ανατολικοσλαβικών και Φιννο-ουγγρικών φυλών. Η πολιτεία του Γκαρνταρίκι ("το βασίλειο των πόλεων"), η οποία ήταν στην περιοχή του Νόβγκοροντ και περιελάμβανε τις περιοχές που κατοικούνταν από τους Ίλμεν Σλάβους (η βορειότερη φυλή των πρώιμων Ανατολικών Σλάβων), τους Βέψους και τους Βόδες (φιννικές φυλές), ιδρύθηκε το 862 μ.Χ. από το Ρούρικ, πολέμαρχο των Βαράγγων (ίδρυση που σηματοδοτεί παραδοσιακά την έναρξη της ρωσικής ιστορίας).[1] Οι Ρως του Κιέβου, το πρώτο ενωμένο ανατολικοσλαβικό κράτος, ιδρύθηκε το 882 μ.Χ. από το διάδοχο του Ρούρικ, Όλεγκ του Νόβγκοροντ.[2] Το κράτος υιοθέτησε το Χριστιανισμό από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 988,[3] ξεκινώντας τη σύνθεση της βυζαντινής και σλαβικής κουλτούρας, που καθόρισε τη ρωσική κουλτούρα για την επόμενη χιλιετία.[4] Οι Ρως του Κιέβου τελικώς διαλύθηκαν ως κρατικό μόρφωμα εξαιτίας της μογγολικής εισβολής των ετών 1237-1240. Κατά την περίοδο αυτή, ένας αριθμός μεγάλων περιφερειακών φέουδων, κυρίως του Νόβγκοροντ και του Πσκοφ, συγκρούστηκαν για τη διεκδίκηση της πολιτιστικής και πολιτικής κληρονομιάς των Ρως του Κιέβου. Μετά το 13ο αιώνα, η Μόσχα αποτέλεσε το νέο πολιτιστικό κέντρο της ρωσικής κουλτούρας.[4] Μέχρι το 18ο αιώνα, το Βασίλειο της Ρωσίας είχε γίνει η τεράστια Ρωσική Αυτοκρατορία, εκτεινόμενη από τα σύνορα με την Πολωνολιθουανική Κοινοπολιτεία στη Δύση μέχρι την Ειρηνικό Ωκεανό στην Ανατολή. Η επέκταση προς δυσμάς και η επαφή με τη δυτική κουλτούρα, όξυνε τη συνειδητοποίηση της Ρωσίας περί απομόνωσης, οπισθοδρόμησης και χωρισμού της από την υπόλοιπη Ευρώπη και οδήγησε σταδιακά στη θραύση της απομόνωσης, στην οποία τα αρχικά στάδια επέκτασης είχαν οδηγήσει. Διατυπώθηκαν τότε αιτήματα εκσυγχρονισμού και κοινωνικής προόδου, στην πίεση των οποίων τα διάδοχα καθεστώτα του 19ου αιώνα ανταποκρίθηκαν με συνδυασμό απρόθυμων μεταρρυθμίσεων και καταστολής. Η δουλοπαροικία στη Ρωσία καταργήθηκε το 1861, αλλά η κατάργηση αυτή επιτεύχθηκε με δυσμενείς όρους για τους χωρικούς και οδήγησε στην αύξηση των επαναστατικών πιέσεων. Ανάμεσα στην κατάργηση του θεσμού της δουλοπαροικίας και την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 1914, οι μεταρρυθμίσεις του πρωθυπουργού Πιοτρ Στολίπιν, το Σύνταγμα του 1906 και ο θεσμός της Κρατικής Δούμας, εισήγαγαν αξιοσημείωτες αλλαγές στο πολιτικό και οικονομικό στάτους της Ρωσίας,[5] όμως οι τσάροι δεν ήταν πρόθυμοι ακόμα να εκχωρήσουν την απόλυτη, δεσποτική Αρχή, μοιραζόμενοι έτσι την εξουσία τους.[6]