هماهنگی واکهای
From Wikipedia, the free encyclopedia
هماهنگی واکهای ویژگیای آوایی در برخی زبانها است که محدودیتهایی در تلفظ و گویش واکهها ایجاد میکند. برای نمونه، این ویژگی زبانی مانع از آمدن حروف صدادار کشیده (آ-ای-او) و کوتاه (اَ-اِ-اُ) در یک واژه میشود؛ این بدین معنیست که در اینگونه زبانها یا باید تمام حروف صدادار یک واژه کشیده باشند یا کوتاه. مثلاً در زبان آذربایجانی و ترکی استانبولی صالِح تبدیل میشود به صالیح یا دانِش ← دانیش یا اَلله ← آللاه. البته این ویژگی در واژگان چندهجایی (چند سیلابی) بویژه در هجای آخر، همیشه رعایت نمیشود. بیشتر زبان های پیوندی این ویژگی را دارا هستند.
این مقاله به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
در مورد برخی لغات غیر ترکی که از زبانهای دیگر، بخصوص از زبانهای فارسی و عربی وارد ترکی شده، امکان دارد هماهنگی اصوات انجام نشود.
در فارسی تبدیل تلفظ پیشوند تصرفی امرساز بـِ به بـُ نوعی هماهنگی واکهای است: بِخوان را با بُرو مقایسه کنید.[1]