Yeni Çağ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Yeni Çağ veya Erken Modern Çağ (Erken Modern Dönem), Avrupa tarihinde Orta Çağ'ın sonu ile Yakın Çağ ve Sanayi Devrimi arasındaki dönemdir. Bu bağlamda Erken Modern Dönem, 15. yüzyılın ikinci yarısından 18. yüzyılın ikinci yarısına kadar geçen yaklaşık üç asırlık dönemi kapsar. Çağın başlangıcı farklı tarih olaylarına bağlanmıştır. Yeni Çağ, 1453 senesinde Doğu Roma İmparatorluğu'nun Fatih Sultan Mehmed liderliğindeki Osmanlı İmparatorluğu tarafından Doğu Roma başkenti Kostantinopolis şehrinin fethi ile başlamıştır. Avrupa'da Rönesans'ın başlaması veya coğrafi keşifler dönemi de çağın başlangıç noktalarından kabul edilmektedir. Çağ, sınıf ayrılılıkları sebebiyle patlak veren ve daha sonra bütün Avrupa ile dünya ülkelerinin tarihini değiştiren Fransız İhtilali ile bitmiştir.
Son on yılın tarihçileri, dünya çapında bir bakış açısından, erken modern dönemin en önemli özelliğinin küreselleşme sürecinin karakterinin yayılması olduğunu iddia ettiler. Yeni ekonomiler ve kurumlar ortaya çıktı, daha sofistike hale geldi ve dönem boyunca küresel olarak ifade edildi. Bu süreç, Orta Çağ Kuzey İtalya şehir devletlerinde, özellikle batıda Cenova, Venedik ve Milano'da ve doğuda Hindistan'ın Bengal'inde başladı. Erken modern dönem aynı zamanda ekonomik ticaret teorisinin egemenliğinin yükselişini de içeriyordu.
Amerika kıtası'nda Kolomb öncesi halklar, Aztek İmparatorluğu ve ittifakı, İnka İmparatorluğu, Maya İmparatorluğu ve şehirleri ve Chibcha dahil olmak üzere geniş ve çeşitli bir medeniyet inşa etmişlerdi. Asya ve Afrika'da, Hristiyanlığın dünyaya yayılmasına katkıda bulunan Avrupa ticaret merkezlerinin kurulması gibi, Amerika'nın Avrupa kolonizasyonu süreci de erken modern dönemde başladı. Dünyanın daha önce izole edilmiş bölümleri, özellikle Eski Dünya ile Yeni Dünya'yı birbirine bağlayan Kolombiya Mübadelesi arasındaki sürekli temasların yükselişi, genel çevreyi büyük ölçüde değiştirdi. Özellikle, Atlantik köle ticareti ve Kızılderili halklarının soykırımı bu dönemde başladı. Türkiye, Güneydoğu Avrupa'yı ve Batı Asya'nın bazı kısımlarını ve Kuzey Afrika'yı topraklarına kattı.[1][2] Rusya 1647'de Pasifik kıyılarına ulaştı ve 19. yüzyılda Rusya'nın Uzak Doğusu üzerindeki kontrolünü pekiştirdi.
Dünyanın çeşitli bölgelerindeki erken dönem modern eğilimler, politik ve ekonomik olarak Orta Çağ örgütlenme tarzlarından uzaklaşmayı temsil ediyordu. Avrupa'da feodalite geriledi ve Hristiyanlar, Haçlı Seferlerinin ve Roma Katolik Kilisesi altındaki dinsel birliğin (büyük ölçüde) sonunu gördü. Eski düzen, Engizisyonu genişleten ve özellikle kanlı Otuz Yıl Savaşını içeren ve Barışı'nda modern uluslararası sistemin kurulmasıyla sona eren felaket Avrupa Din Savaşlarını ateşleyen bir tepkiye neden olan Protestan Reformu ile birlikte, istikrarsızlaştırılmaya çalışıldı. Amerika'nın Avrupa kolonizasyonuyla birlikte, bu dönem aynı zamanda Ticaret Devrimi ve Korsanlığın Altın Çağı'nı da içermekte idi.
Erken modern dönemin diğer kayda değer eğilimleri arasında deneysel bilimin gelişimi, giderek artan hızlı teknolojik ilerleme, sekülerleşmiş sivil siyaset, haritalama ve gemi tasarımındaki gelişmeler nedeniyle hızlandırılmış seyahat ve ulus devletlerin ortaya çıkışı bulunmaktadır. (Esasında bu gelişmeler, daha çok batı dünyası için geçerli tespitlerdir.) Tarihçiler tipik olarak, 1790'ların Fransız Devrimi'nin "geç modern" dönemi başlattığı erken modern dönemin sonunu tarihlerler.[3]
Hint İmparatorlukları ve Güneydoğu Asya medeniyetleri, özellikle Bengal Sultanlığı olarak bilinen başlıca bu ticaret ülkesi, baharat ticaretinde hayati bir bağlantıydı. Babür devleti, Timur'un torunları tarafından kuruldu ve mimarisi dünyayı (genel anlamda) etkiledi. Takımada imparatorlukları, Malakka Sultanlığı ve daha sonra Johor Sultanlığı, Güney Asya bölgelerini kontrol etti.