Χαλιφάτο των Φατιμιδών
Σιιτικό χαλιφάτο (909-1171) / From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Χαλιφάτο των Φατιμιδών (909-1171 μ.Χ., αραβικά: الفاطميون) ήταν ισμαηλιτικό σιιτικό χαλιφάτο, που εκτεινόταν σε μια μεγάλη περιοχή του αραβικού κόσμου, από την Ερυθρά Θάλασσα στην Ανατολή μέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό στη Δύση. Αρχικώς με έδρα την Τυνησία (Ιφρικίγια), η δυναστεία των Φατιμιδών επέκτεινε την κυριαρχία της κατά μήκος της μεσογειακής ακτής της Αφρικής και τελικώς έφτασε μέχρι την Αίγυπτο κάνοντάς τη το κέντρο του χαλιφάτου. Στην ακμή της, εκτός της Αιγύπτου, το χαλιφάτο περιελάμβανε διάφορες περιοχές του Μαγκρέμπ, του Σουδάν, της Σικελίας, της Ανατολής και της Χετζάζης στην Αραβική Χερσόνησο.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Χαλιφάτο των Φατιμιδών الدولة الفاطمية (Αλ-Χιλάφα αλ-Φατιμίγια) | |||||
| |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
Πρωτεύουσα | Ρακκάντα (909-921) Αλ Μαχντίγια (921-948) Μανσουρία (948-973) Κάιρο (973-1171) | ||||
Γλώσσες | Αραβικά Βερβερικές | ||||
Θρησκεία | Ισμαηλιτικός Σιιτικός Ισλαμισμός | ||||
Πολίτευμα | Χαλιφάτο | ||||
Χαλίφης | |||||
- | 909-934 (πρώτος) | Αλ-Μάχντι Μπιλλάχ | |||
- | 1160-1171 (τελευταίος) | Αλ-Άντιντ | |||
Ιστορική εποχή | Πρώιμος Μεσαίωνας | ||||
- | Ίδρυση | 909 | |||
- | Κατάλυση | 1171 | |||
Οι Φατιμίδες ίδρυσαν την τυνησιακή πόλη της Αλ Μαχντίγια και την έκαναν πρωτεύουσά τους, πριν κατακτήσουν με τον Γκοχάρ αλ Ρούμι την Αίγυπτο και ιδρύσουν την πόλη του Καΐρου (Καχίρα) το 969 μ.Χ. Από τότε και μετά το Κάιρο έγινε η πρωτεύουσα του χαλιφάτου, με την Αίγυπτο να αποτελεί το πολιτικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο του κράτους.
Ο όρος Φατιμίδες συνηθίζεται να αναφέρεται μερικές φορές στους πολίτες του χαλιφάτου. Η άρχουσα ελίτ του κράτους ανήκε στον ισμαηλιτικό κλάδο του σιιτισμού. Οι αρχηγοί της δυναστείας ήταν επίσης σιίτες ισμαηλίτες ιμάμηδες, γι΄ αυτό και είχαν θρησκευτική αξία για τους μουσουλμάνους αυτού του κλάδου του σιιτισμού. Η εξουσία των Φατιμιδών σηματοδοτεί μια σπάνια περίοδο στη μουσουλμανική ιστορία, κατά την οποία οι απόγονοι του Αλί ιμπν Αμπί Τάλιμπ (εξ ου και το όνομα Φατιμίδες, από τη γυναίκα του Αλί και κόρη του Μωάμεθ, Φάτιμα) είχαν τα ηνία του χαλιφάτου, με την εξαίρεση της τελικής περιόδου του Χαλιφάτου Ρασιντούν υπό τον ίδιο τον Αλί.
Το χαλιφάτο συχνά έδειχνε να εξασκεί ένα βαθμό θρησκευτικής ανεκτικότητας επί των μη ισμαηλιτικών σεκτών του Ισλάμ, καθώς και απέναντι στους Εβραίους, Μαλτέζους χριστιανούς και Κόπτες χριστιανούς. Τα δικαστήρια στις περιοχές των Φατιμιδών χρησιμοποιούσαν λειτουργούς της σχολής ισλαμικού δικαίου Χανάφι, και ο πληθυσμός του χαλιφάτου ήταν κυρίως Σουνίτες.
Το χαλιφάτο των Φατιμιδών ξεχώριζε επίσης από τον διακεκριμένο ρόλο των Βερβέρων κατά τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του. Διατηρήθηκε από το 909 μ.Χ. έως το 1171, όταν ο Σαλαντίν έγινε σουλτάνος της Αιγύπτου και επέστρεψε τη χώρα στην κυριαρχία της πίστης του σουνιτικού μουσουλμανικού Χαλιφάτου των Αββασιδών.