امیرالامرا
From Wikipedia, the free encyclopedia
امیر الامرا (عربی: أمیر الأمراء) به معنای «امیرِ امیران»[1][2]یا «امیر وزیر»،[3] و «فرمانده فرماندهان»،[4] یک منصب نظامی ارشد در قرن دهم میلادی، در خلافت عباسی بود که دارندگان آن در دههٔ پس از ۹۳۶ میلادی، جایگزین بوروکراسی غیرنظامیان تحت امر «وزیر» شدند و به نایبنشینان مؤثری تبدیل شدند که خلیفه عباسی را به نقشی صرفاً تشریفاتی بدل کردند. این جایگاه سپس اساس قدرت آل بویه و کنترل آن بر خلفای عباسی و عراق تا اواسط قرن یازدهم میلادی را تشکیل داد.
استفاده از این عنوان توسط کشورهای مسلمان در خاورمیانه ادامه یافت، اما بیشتر به رهبران ارشد نظامی محدود شد. همچنین در سیسیل دوران نورمنها، برای تعدادی از وزیران ارشد پادشاه استفاده میشد.