اینترنت اشیاء
پیشنهاد ساختار مشابه اینترنت که اشیاء فیزیکی روزمره را به هم متصل می کند و همزمان در حال تعامل هستند / From Wikipedia, the free encyclopedia
اینترنت اشیاء[1][2][3] (به انگلیسی: Internet of Things) که گاهی به نام اینترنت اجسام (به انگلیسی Internet of Objects) یا بهاختصار I.O.T نیز نامیده میشود،[4][5] به ارتباط اینترنتی بین اشیاء و تجهیزاتی گفته میشود که در محیط پیرامون ما قرار دارند. این لوازم یا اشیاء که متصل به شبکه اینترنت هستند میتوانند با استفاده از نرمافزارهای موجود در تلفنهای هوشمند، تبلتها، رایانهها، گجت یا ابزارکها، ساعتهای هوشمند، تلویزیونها و یا هر شیء دیگری که به نوعی به شبکه اینترنت متصل است، بهصورت کنترل از راه دور مدیریت شوند.
این نوشتار به ویراستاری نیاز دارد. لطفاً تا جایی که ممکن است آن را از نظر دستور زبان، شیوه نگارش، املا و انشا بهتر کنید. |
در واقع اینترنت اشیاء بهمعنای ارتباط گیرندهها و دستگاهها با اینترنت است، که از طریق این ارتباط و تعامل بین لوازم متصل به آن کاربران دارای دسترسی مجاز به این شبکه، امکان تماشای وضعیت و مدیریت اشیاء را برای آنها فراهم می کند. این مفهوم میتواند بهسادگی ارتباط یک گوشی هوشمند با اجاق گاز یا به پیچیدگی نظارت بر زیرساختهای شهری و ترافیکی باشد. این شبکه بسیاری از وسایل اطراف ما از جمله: از ماشین لباسشویی، یخچال، تلوزیون، مایکروویو و سایر محصولات الکترونیکی گرفته تا حتی پوشاک را دربرمیگیرد.[6]
بهعبارتدیگر، اینترنت اشیاء (I.O.T) یعنی مجموعهای از اشیا و تجهیزات که بهوسیلهٔ اتصال به یک شبکه با یکدیگر، ارتباط برقرار میکنند. این فناوری میتواند به مصرفکنندگان خدمات گوناگونی ارائه نماید، برای نمونه میتوان به کنترل برخی از وسیلهها از راه دور، مطلع شدن از شرایط محیطی خانه از راه دور و غیره اشاره کرد.[7]
اتحادیه بینالمللی مخابرات، اینترنت اشیاء را اینگونه توصیف کردهاست:
«زیرساختی جهانی برای جامعه اطلاعاتی که بر اساس فناوریهای ارتباطی و اطلاعاتی دارای قابلیت تعاملپذیری ایجاد شده و رو به رشد از طریق اتصال (فیزیکی و مجازی) اشیاء خدمات پیشرفتهای را ممکن میسازد.»[8]
طبق رهنمودهای اتحادیه بینالمللی مخابرات «شیء» در عبارت اینترنت اشیاء به یک جسم (چیزی که حجم اشغال کردهاست) یا داده و اطلاعات مجازی اشاره دارد که قابلیت شناسایی شدن و یکپارچه شدن با شبکههای ارتباطی را دارا است.[8]
اینترنت اجازه میدهد تا اشیا در سراسر زیرساختهای شبکه موجود،[9] از راه دور کنترل شوند (مانند خانه هوشمند) و همچنین فرصتی برای ادغام مستقیم جهان فیزیکی به سیستمهای مبتنی بر رایانه ایجاد کردهاست و علاوه بر کاهش دخالت انسان، منجر به بهبود بهرهوری، دقت و سود اقتصادی شدهاست (مانند ربات خانگی).[10] هنگامی که اینترنت با گیرندهها و محرکها تکمیل شود، به یک فناوری نمونه از کلاس جامع سیستمهای (سایبری/فیزیکی) تبدیل میشود که شامل فناوریهایی مانند شبکههای هوشمند، نیروگاه مجازی، خانههای هوشمند، حملونقل هوشمند و شهرهای هوشمند است.
هر چیز منحصر به فردی که از طریق دستگاههای محاسباتی جاسازی شده قابل شناسایی باشد، امکان همکاری در زیرساخت اینترنت را فراهم میکند. کارشناسان تخمین میزنند که اینترنت اشیاء در حدود چهل و یک میلیارد شی (دستگاه مختلف) را تا سال ۲۰۲۵ در برخواهد داشت؛[11] همچنین انتظار میرود که اتصال پیشرفته از دستگاهها، سیستمها و خدماتی را که فراتر از ارتباطهای ماشین به ماشین (M2M) باشد ارائه کرده و انواع شیوهنامهها، دامنهها و برنامههای کاربردی را پوشش دهد.[12] پیشبینی میشود که اتصال این دستگاهها به اتوماسیون تقریباً در تمامی زمینهها مفید و کاربردی باشد.[13] همچنین برنامههای کاربردی پیشرفتهتری مانند شبکه هوشمند را ایجاد، و مناطقی مانند شهرهای هوشمند را گسترش میدهند.[14]