خودنگاره
From Wikipedia, the free encyclopedia
خودنگاره یا سِلف پرتره چهرهنگاری نقاش، عکاس یا پیکرهساز از خود است. کشیدن خودنگاره در میان نقاشان از دهههای پس از رنسانس (یا حتی پیش از آن) رواج یافت و در اواخر سده ۱۹ و اوایل سده ۲۰ میلادی به اوج رسید. واقعگرایی و دریافتگری ربع آخر سده نوزدهم نگاه نقاش را بیشتر متوجه خویش و مسائل اطراف خود کرد. در این دوره نقاشان پی بردند که خود نیز جزئی از واقعیت و هستی موجود هستند و میتوانند موضوع نقاشی خود قرار گیرند. خودنگارههای سدهٔ بیستم نوعی خودکاوی و روانشناسی خویشتن محسوب میشوند.[1]
از جمله نقاشانی که خودنگارههای شناختهشدهای از خود بهجای گذاردهاند میتوان به رامبرانت و ون گوگ و فریدا کالو اشاره کرد.