قانون خودمختاری محلی
From Wikipedia, the free encyclopedia
قانون خودمختاری محلی (به ژاپنی: 地方自治法، Chihō-jichi-hō) در ژاپن یک قانون قدرت سپاری است که بیشتره ساختار دولت معاصر ژاپن و تقسیمات اداری، شامل استانها و شهرداری ژاپن بر این اساس بنا شدهاند. این قانون در مجلس نمایندگان و مجلس اشراف[1] در ۲۸ مارس ۱۹۴۷ و با عنوان قانون شماره ۶۷ در ۱۷ آوریل ۱۹۴۷ تصویب شد.[2][3]