گاهشماری در ایران
From Wikipedia, the free encyclopedia
بهره بردن از گاهشمار یا تقویم در ایران پیشینهای بسیار کهن دارد. در گذر زمان گاهشماری ایرانی دگرگونیهای بسیاری را داشتهاست. در ایران از روشهای گاهشماری متفاوت مانند گاهشماری خورشیدی و گاهشماری قمری و با مبداهای متفاوت مانند تاجگذاری یزدگرد سوم یا هجرت محمد استفاده شده و میشود.
<< | اردیبهشت | >> | ||||
ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ |
۸ | ۹ | ۱۰ | ۱۱ | ۱۲ | ۱۳ | ۱۴ |
۱۵ | ۱۶ | ۱۷ | ۱۸ | ۱۹ | ۲۰ | ۲۱ |
۲۲ | ۲۳ | ۲۴ | ۲۵ | ۲۶ | ۲۷ | ۲۸ |
۲۹ | ۳۰ | ۳۱ | ||||
۱۴۰۳ خورشیدی |
یکی از کوششهای همیشگی ایرانیان، تنظیم گاهشماری بودهاست که با زمان طبیعی و دوره رویدادهای نجومی، بیشترین سازگاری را داشته باشد. این کوشش منجر به ایجاد و بهرهبرداری از نظامهای گاهشماری بسیار متعدد و متنوعی شد که در نهایت با تدوین و تنظیم سالنامه اعتدالی ایرانی به بیشترین دقت ممکن برای سازگاری گاهشماری قراردادی با سال طبیعی دست یافته شد؛ و امروزه نیز این گاهشماری همچنان دقیقترین گاهشماری تاریخ بشر شناخته میشود. گمان نمیرود که هیچ مردم و تمدنی به اندازه ایرانیان تا این اندازه به بررسی و پژوهش در گاهشماری پرداخته باشند. فهرست نسخههای خطی احمد منزوی، خود به تنهایی نشاندهنده بیش از دو هزار نسخه سالنامه خطی منتشر نشده به زبان فارسی است. بیشترین کتیبههای باستانی در زمینه اخترشناسی و گاهشماری که در بینالنهرین بهدست آمدهاند، به دوران فرمانروایی کاسیان و هخامنشیان منسوب هستند. کوشش و پیگیری دانشمندان ایرانی، منجر به پیدایی دقیقترین گاهشماری جهان در ایران شدهاست.[1]