Cores cálidas e frías
From Wikipedia, the free encyclopedia
A diferenza entre as cores cálidas e as frías, apareceu na teoría da cor a partir do século XVIII na análise das pinturas para definir o efecto que determinadas cores teñen no espectador. Tradicionalmente desde entón as cores como o azul, o verde e o púrpura considéranse frías, mentres que as cores como o vermello, o laranxa ou o amarelo son cálidas. Esta clasificación das cores é psicolóxica, artística e científica; e hai unha asociación de cores frías co mar, o ceo e o bosque,[1] mentres que as cores cálidas están asociadas ao lume e ao solpor.
A distinción pasou á cultura popular, por exemplo na billa, onde o vermello indica auga quente e o azul auga fría, aínda que non deixa de ser unha convención non totalmente innata, un elemento de comunicación visual que é preciso aprender.
Considérase que a cor máis fría é o azul escuro, que se parece ao ceo de noite, similar ao negro ou ao fondo do mar, elementos naturais que se asocian á sensación de frío. Hai polémica entre os artistas, en cambio, sobre que cor é a máis cálida, algúns indican o vermello pola súa forza (é o que impera na cultura popular como símbolo de alta temperatura, como o lume) e outros o amarelo, internamente unido á luz.[2]
Hai un desacordo histórico sobre as cores que definen a polaridade, mais fontes do século XIX poñen o máximo contraste entre o vermello alaranxado e o azul verdoso. Por outra banda, hai cores consideradas neutras ou intermedias, entre cálidas e frías; por iso, segundo a clasificación, o amarelo verdoso pódese considerar cálido e un verde azulado como a esmeralda considerarse frío.[3] Un fucsia pode ser cálido ou frío segundo predomine o vermello ou o morado respectivamente. Tamén se pode falar dun gris frío e un gris cálido, ou dun marrón frío e un cálido. O branco pode asociarse coa calor do día e o negro co frío e a escuridade da noite.