Епир (римска провинција)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Провинцијата Епир (латински: Provincia Epiri, старогрчки: Ἐπαρχία Ἠπείρου) ― провинција на Римската Империја, која го опфаќала регионот на антички Епир. Рим првпат го припоил регионот во 167 п.н.е., како последица на Третата македонска војна, и првично го ставил регионот во поголемата римска провинција Македонија, која во тоа време го опфаќала целиот хеленистички свет во континентална Европа. Во 27 п.н.е., Епир и Ахаја биле одвоени од Македонија и групирани во сенаторската провинција Ахаја, со исклучок на нејзиниот најсеверен дел, кој останал дел од провинцијата Македонија.[1] Под императорот Трајан, некаде помеѓу 103 и 114 н.е., Епир станал посебна провинција, под прокураторот август. Новата провинција се протегала од Авлонскиот Залив (кај Валона) и Акрокераунските Планини на север до долниот тек на реката Ахелоос на југ и ги опфаќала северните Јонски острови Крф, Лефкада, Итака, Кефалонија и Закинтос.[1]
Provincia Epiri Ἐπαρχία Ἠπείρου | |||||
Провинција на Римската Империја | |||||
| |||||
Провинцијата Епир во рамките на Римската Империја, ок. 125 г.н.е. | |||||
Главен град | Никопол | ||||
Историски период | Антика | ||||
- | Основана | 100ти или 110ти н.е. | |||
- | Балканот нападнат од Словените | 7 век | |||
Денес во | Грција Албанија |