7 Dywizjon Artylerii Konnej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
7 dywizjon artylerii konnej (7 dak) – oddział artylerii konnej Armii Wielkopolskiej i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Szybkie fakty Państwo, Sformowanie ...
Odznaka pamiątkowa artylerii konnej | |||
Historia | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Sformowanie | |||
Rozformowanie | |||
Dowódcy | |||
Pierwszy |
ppłk art. Witold Majewski | ||
Ostatni |
ppłk art. Ludwik Sawicki | ||
Działania zbrojne | |||
wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Bobrujskiem kontruderzenie znad Wieprza bitwa nad Niemnem kampania wrześniowa bitwa nad Bzurą (9–18 IX 1939) bój pod Głownem (9–12 IX 1939) bój pod Głownem (9–12 IX 1939) bój pod Brochowem (14–15 IX 1939) bój pod Sierakowem i Laskami (19 IX 1939) | |||
Organizacja | |||
Dyslokacja | |||
Rodzaj sił zbrojnych | |||
Rodzaj wojsk | |||
Podległość | |||
Odznaczenia | |||
|
Zamknij
Dywizjon sformowany został w 1919, w Poznaniu jako 1 dywizjon artylerii konnej wielkopolskiej. W 1920 otrzymał nazwę 7 dywizjon artylerii konnej Wielkopolskiej[1]. Od lutego poszczególnymi bateriami walczył na różnych frontach wojny polsko-bolszewickiej. W dwudziestoleciu międzywojennym stacjonował na terenie Okręgu Korpusu Nr VII[2] w garnizonie Poznań. W 1921 funkcjonował w strukturze 3 pułku strzelców konnych[3]. Pod względem wyszkolenia pododdział podlegał dowódcy 7 Grupy Artylerii.