90 mm działo bezodrzutowe M67
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
M67 – amerykańskie działo bezodrzutowe kalibru 90 mm opracowane na początku lat 60. XX wieku, wykorzystywane m.in. podczas wojny wietnamskiej, w szczególności do niszczenia fortyfikacji[1][2].
Żołnierze amerykańscy z działem bezodrzutowym M67 | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rodzaj | |||
Historia | |||
Produkcja seryjna |
lata 60. XX wieku – ? | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Kaliber |
90 mm | ||
Długość lufy |
1346 mm | ||
Donośność |
2000 m (HEAT) | ||
Prędkość pocz. pocisku |
210 m/s (HEAT) | ||
Masa |
17 kg | ||
|
Działo przystosowane jest do strzelania pociskami kumulacyjnymi (HEAT) M371A1 i przeciwpiechotnymi (APERS) M590. Długość broni wynosi 1,35 m, a masa około 17 kg (pocisk HEAT – 4,2 kg, APERS – 3,1 kg). Broń odpalana może być z ramienia, bądź z ziemi z wykorzystaniem wbudowanego dwójnogu i monopodu. Donośność wynosi do 2 km (dla pocisków APERS – 200 m), zasięg skuteczny od 400 do 800 m[1][2].
M67 wycofane zostało ze służby w US Army do połowy lat 70., zastąpione przez wyrzutnie przeciwpancernych pocisków kierowanych Dragon i TOW. Broń pozostała jednak w magazynach i przywrócona została do służby podczas wojny w Afganistanie. Poza Stanami Zjednoczonymi broń wykorzystywana była m.in. przez armię grecką i południowokoreańską[1].