Anafora (środek stylistyczny)
środek stylistyczny w poezji i retoryce / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Anafora (gr. ἀναφορά anaphorá „podniesienie”)[1][2], także epanafora (gr. ἐπαναφορά epanaphorá)[3] – celowe powtórzenie tego samego słowa lub zwrotu na początku kolejnych segmentów wypowiedzi. Stosowana jest w poezji i oratorstwie, szczególnie często w krótkich utworach
Zobacz też: inne znaczenia słowa „anafora”. |
Na przykład:
- Szybko, zbudź się, szybko, wstawaj.
- Szybko, szybko, stygnie kawa!
- Szybko, zęby myj i ręce! (...)
- (Danuta Wawiłow – Szybko)
lub
- To ja, Kasandra.
- A to jest moje miasto pod popiołem,
- A to jest moja laska i wstążki prorockie,
- A to jest moja głowa pełna wątpliwości.
- (Wisława Szymborska – Monolog dla Kasandry)
Ten środek stylistyczny szczególnie popularny był w poezji barokowej. Dobrym przykładem jest wiersz Do Anny Daniela Naborowskiego:
- Z czasem wszytko przemija, z czasem bieżą lata,
- Z czasem państw koniec idzie, z czasem tego świata.
- Za czasem stawa dowcip i rozum niszczeje,
- Z czasem gładkość, uroda, udatność wiotszeje.
- Z czasem kwitnące łąki krasy ostradają,
- Z czasem drewa zielone z liścia opadają.
- Z czasem burdy ustają, z czasem krwawe boje,
- Z czasem żal i serdeczne z czasem niepokoje.
- Z czasem noc dniowi, dzień zaś nocy ustępuje,
- Czasowi zgoła wszytko na świecie hołduje.
- Szczyra miłość ku tobie, Anno, me kochanie,
- Wszytkim czasom na despekt nigdy nie ustanie.
Długie akapity zorganizowane anaforą występują w poemacie Edison czeskiego poety Vítězslava Nezvala[4].