Analiza aktywacyjna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Analiza aktywacyjna – metoda wykrywania śladowych ilości substancji poprzez wywołanie sztucznej promieniotwórczości izotopów tejże substancji. Pozwala na wykrywanie śladowych ilości pierwiastków, nawet rzędu bilionowych części grama[1].
Próbkę napromieniowuje się strumieniem cząstek naładowanych lub neutronów. Powstały radioizotop przeważnie oznacza się metodami radiometrycznymi. Pomiar najczęściej przeprowadza się równolegle, w tych samych warunkach, na wzorcu - substancji o znanej zawartości danego pierwiastka, w celu porównania. Dzięki znacznym i znanym różnicom między radioizotopami, wpływ innych pierwiastków (niebędących przedmiotem zainteresowania), jest niewielki[1].
Na czułość analizy ma wpływ między innymi[1]:
- gęstość strumienia cząstek,
- przekrój czynny napromieniowanego izotopu na wychwyt cząstek aktywujących,
- półokres i rodzaj promieniowania emitowany przez aktywowany pierwiastek.