Bernhard Riemann
niemiecki matematyk i fizyk, profesor Uniwersytetu w Getyndze / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Bernhard Riemann?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Georg Friedrich Bernhard Riemann (ur. 17 września 1826 w Breselenz, Królestwo Hanoweru; zm. 20 lipca 1866 w Selasca koło Verbanii, Włochy[2]) – niemiecki uczony: matematyk, fizyk teoretyczny i doświadczalny oraz filozof przyrody, profesor Uniwersytetu w Getyndze, członek korespondent Berlińskiej Akademii Nauk (1859) i brytyjskiego Royal Society (1866). Zajmował się analizą oraz jej zastosowaniami do teorii liczb i geometrii.
Data i miejsce urodzenia |
17 września 1826 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Przyczyna śmierci | |||
Miejsce spoczynku |
Cimitero di Biganzolo di Selasca[1] | ||
Zawód, zajęcie | |||
Alma Mater | |||
Uczelnia | |||
Odznaczenia | |||
członek korespondent Berlińskiej Akademii Nauk (1859); członek Royal Society (1866) | |||
|
W analitycznej teorii liczb badał funkcję dzeta (ζ) nazwaną od jego nazwiska. Wysunął na jej temat hipotezę również noszącą jego nazwisko. Uznano to za jeden z najdonioślejszych problemów matematyki – w 1900 roku hipoteza Riemanna zajęła 8. miejsce na liście problemów Hilberta, a w roku 2000 podano ją jako czwarty problem milenijny.
Riemann rozwinął też nieeuklidesową geometrię różniczkową. Opisał m.in. nowy typ przestrzeni – rozmaitości nazwane od jego nazwiska. Wielowymiarowa geometria pseudoriemannowska umożliwiła stworzenie ogólnej teorii względności przez Alberta Einsteina; przykładowo równanie Einsteina pola grawitacyjnego zawiera tensor krzywizny Riemanna.
Riemann miał też wkład w analizę rzeczywistą, harmoniczną i zespoloną; między innymi:
- udowodnił twierdzenie Riemanna o szeregach warunkowo zbieżnych;
- opisał funkcję Riemanna – pierwszy przykład funkcji z gęstym i przeliczalnym zbiorem nieciągłości;
- wprowadził pierwszą ścisłą definicję całki w sensie oznaczonym, przez co obiekt ten nazwano potem całką Riemanna;
- za jej pomocą analizował szeregi trygonometryczne; twierdzenie Riemanna-Lebesgue’a.
- badał funkcje holomorficzne i określone nimi powierzchnie Riemanna.
Riemanna upamiętniają dziesiątki terminów naukowych. Polski uczony Krzysztof Maurin nazwał go największym matematykiem wszystkich czasów[3].