Bison antiquus
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bison antiquus – wymarły gatunek dużego ssaka wołowatego występującego w plejstocenie na terenie Ameryki Północnej. Jest uznawany za bezpośredniego przodka współcześnie żyjącego bizona amerykańskiego (Bison bison). Prawdopodobnie wywodzi się od Bison priscus.
Bison antiquus | |||
Leidy, 1852 | |||
Okres istnienia: plejstocen | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
Bison antiquus | ||
| |||
|
Zaliczany do megafauny Bison antiquus był większy od współczesnego bizona. Ważył ponad tonę, a rozpiętość jego rogów wynosiła 1m (podobnie jak u żubra pierwotnego, lecz tamten ważył 2,5 t i miał 2 m wysokości i 3 długości). Zasiedlał tereny od Kanady po Meksyk. Występował licznie. Wymarł 10 tysięcy lat temu.
Niedaleko miasta Crawford w Nebrasce w 1954 roku odkryto pierwsze, częściowo skamieniałe kości Bison antiquus, podjęte w 1970 i 1990 roku wykopaliska pozwoliły odkryć blisko 600 szkieletów tych zwierząt. Stanowisko to jest obecnie pod opieką United States Forest Service i nazywa się Hudson-Meng Bison Kill Site. Wymarcie tych zwierząt spowodowane było najprawdopodobniej przez człowieka i miało miejsce pomiędzy 9000 a 9800 lat temu[1].