Bitwa na przełęczy Kasserine
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bitwa na przełęczy Kasserine – bitwa stoczona podczas II wojny światowej, w dniach 19–25 lutego 1943 roku, na przełęczy Kasserine, w zachodniej Tunezji, będąca częścią kampanii północnoafrykańskiej. W bitwie brała udział Niemiecko-Włoska Armia Pancerna, dowodzona przez feldmarszałka Erwina Rommla, wsparta dwiema dywizjami niemieckiej 5 Armii Pancernej. Po stronie alianckiej trzon sił stanowił II Korpus amerykański pod dowództwem generała majora Lloyda Fredendalla, wchodzący w skład brytyjskiej 1 Armii generała porucznika Kennetha Andersona.
II wojna światowa, kampania afrykańska | |||
Czołg M3 Grant w drodze do przełęczy Kasserine | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce |
przełęcz Kasserine | ||
Terytorium | |||
Wynik |
taktyczne zwycięstwo Osi | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
35°15′35″N 8°44′33″E |
Od początku 1943 roku dochodziło w Tunezji do coraz częstszych ataków alianckich samolotów szturmowych (tank busters) na niemieckie lotniska i zgrupowania pancerne. Na przykład 18 stycznia – w czasie nalotu na lotnisko w Tunisie – zniszczono 23 samoloty Ju 52[1]. Od tego czasu samoloty niemieckie mogły lądować tylko w nocy.
Pod koniec stycznia armia pancerna Rommla przystąpiła do ofensywy na zachodzie. Zajęła miejscowości Sbeitla i Kafsa, po czym uderzyła na przełęcz.
Bitwa, będąca jednym z pierwszych starć wojsk amerykańskich i niemieckich podczas II wojny światowej, zakończyła się porażką wojsk alianckich, w dużej mierze spowodowaną brakiem doświadczenia żołnierzy amerykańskich, słabym dowodzeniem oraz przestarzałym wyposażeniem, jednakże w dalszym natarciu oddziały Rommla zostały przez kontratakujących aliantów odrzucone[1].