Bitwa o Podgaje
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bitwa o Podgaje – starcie zbrojne mające miejsce w dniach 31 stycznia-3 lutego 1945 między oddziałami 1 Armii Wojska Polskiego a 15 Dywizją Piechoty SS Lettland.
II wojna światowa, front wschodni, część operacji pomorskiej | |||
Czas |
31 stycznia – 3 lutego 1945 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium | |||
Przyczyna |
próba przełamania Wału Pomorskiego | ||
Wynik |
zwycięstwo 1 Dywizji Piechoty 1 Armii Wojska Polskiego | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
53°28′31″N 16°52′51″E |
Do pierwszych walk doszło, gdy 4 kompania dowodzona przez ppor. Alfreda Sofkę z 1 Dywizji Piechoty dotarła do tzw. pasa przesłaniania pod Podgajami, wchodzącego w skład Wału Pomorskiego. Odcinek w rejonie Podgajów obsadziła 15 Dywizja Piechoty SS Lettland[2][3]. Kompania pozbawiona wsparcia (pozostałe pododdziały uwikłały się w walki z 48 Zmotoryzowanym Pułkiem SS) uległa po walce oddziałom 15 Dywizji Piechoty SS Lettland. Ppor. Sofka poległ, a pozostali przy życiu żołnierze polscy oddali się do niewoli[4].
Kiedy bici jeńcy zorientowali się, że zostaną zabici, trzech z nich podjęło próbę ucieczki[5]. Uciec udało się jednak jedynie chor. Zbigniewowi Furgale, pozostali dwaj zostali zabici. Po związniu rąk drutem kolczastym jeńcy zostali zamknięci w stodole, którą podpalono[6].
- Osobny artykuł: Zbrodnia w Podgajach.
W rejon Podgajów dotarły kolejne pododdziały 1 Dywizji Piechoty i pomimo ataku prowadzonych 1 i 2 lutego obrona niemiecka nie została przełamana[4]. Powodzenie w postacji zdobycia miejscowości nastąpiło 3 lutego i związane było z przybyciem kolejnych posiłków w tym czołgu z 2 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego Armii Czerwonej[6]. Straty po stronie polskiej były znaczne poległo 233 żołnierzy (w tym 24 oficerów), oprócz tego było jeszcze 510 rannych i 58 zaginionych. Straty niemieckie ocenione zostały na ponad 3000 zabitych i rannych[4]. W ręce polskie trafiło również 20 dział oraz kilkaset furmanek, motocykli i rowerów[7].
Po zakończeniu wojny Okręgowa Komisja Badania Zbrodnii Hitlerowskich w Koszalinie ustaliła, że za zbrodnię na jeńcach polskich odpowiada dowodzący dywizją SS-Oberführer Ax oraz oficerowie Hasel i Rhode[8].