Botnik Południowy
część Zatoki Botnickiej na Bałtyku / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Botnik Południowy, Morze Botnickie (fiń. Selkämeri, szw. Bottenhavet)[1] – południowa część Zatoki Botnickiej na Bałtyku.
Lód na Morzu Botnickim, marzec 2010 | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Lokalizacja | |||
Powierzchnia |
66 000 km² | ||
Wymiary |
350 × 80–240 km | ||
Głębokość • średnia • maksymalna |
| ||
Zasolenie |
4–6‰ | ||
Cieki wodne uchodzące | |||
Miejscowości nadbrzeżne | |||
Wyspy | |||
62°00′N 19°30′E | |||
|
Od Bałtyku właściwego na południu oddzielają go Wyspy Alandzkie, Morze Alandzkie i Morze Archipelagowe. Od północy cieśnina Kvarken Północny oddziela go od Botnika Północnego, który razem z Botnikiem Południowym tworzy Zatokę Botnicką. Zatoka powstała wskutek działania sił tektonicznych, we wczesnym kenozoiku kształtowały ją procesy rzeczne, a dzisiejsze ukształtowanie jest efektem zlodowaceń epoki plejstocenu. Lądolód skandynawski miał największą miąższość w regionie Botnika Północnego i obecnie, po deglacjacji tego obszaru, Zatoka Botnicka nie jest izostatycznie zrównoważona. Dno Botnika Południowego podnosi się w tempie od 5 do 7,5 mm/rok, co powoduje przesuwanie się linii brzegowej i odsłanianie lądu[2].