Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord
francuski polityk / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord, znany jako Talleyrand (ur. 2 lutego 1754 w Paryżu, zm. 17 maja 1838 tamże) – francuski mąż stanu, polityk i dyplomata, minister spraw zagranicznych Francji, biskup diecezjalny Autun, książę Benewentu, zwolennik rewolucji francuskiej i sekularyzacji dóbr kościelnych, w 1791 ekskomunikowany[1].
Portret Talleyranda pędzla Pierre’a-Paula Prud’hona | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Premier Francji | |||
Okres |
od 9 lipca 1815 | ||
Przynależność polityczna |
bezpartyjny | ||
Następca | |||
Minister spraw zagranicznych | |||
Okres |
od 18 lipca 1797 | ||
Poprzednik | |||
Następca |
Charles-Frédéric Reinhard | ||
Okres |
od 21 listopada 1799 | ||
Poprzednik |
Charles-Frédéric Reinhard | ||
Następca |
Jean-Baptiste Nompère de Champagny | ||
Odznaczenia | |||
| |||
|
| |||
Data urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data śmierci | |||
Miejsce pochówku | |||
Biskup diecezjalny Autun | |||
Okres sprawowania |
1789–1791 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
18 grudnia 1779 | ||
Sakra biskupia |
4 stycznia 1789 | ||
Utrata stanu duchownego |
29 czerwca 1802 | ||
|
Data konsekracji |
4 stycznia 1789 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator |
Louis-André de Grimaldi | ||||||
Współkonsekratorzy |
Aymar-Claude de Nicolaï | ||||||
|
W początkach swojej kariery Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord był duchownym Kościoła rzymskokatolickiego. Jako bliski krewny Alexandre’a de Talleyrand-Périgord związany był z dworem i kurią arcybiskupa Reims. Od 1789 roku piastował godność biskupa ordynariusza diecezji Autun. Jako jeden z nielicznych hierarchów kościelnych Królestwa Francji podczas Stanów Generalnych poparł postulaty Stanu Trzeciego i przystąpił do Zgromadzenia Narodowego. Inicjator francuskich reform: miar i wag opartych o system metryczny, sekularyzacji dóbr kościelnych (dochody z ich sprzedaży miały pokryć zadłużenie państwa)[2], konstytucji cywilnej kleru oraz organizator Kościoła konstytucyjnego. W 1791 roku porzucił stan kapłański, zajął się karierą polityczną i dyplomatyczną. Na krótko jednak w latach 1791–1792 wrócił do posługi duchownej, biorąc udział w konsekracjach biskupów konstytucyjnych, czym ściągnął na siebie ekskomunikę latae sententiae, która ciążyła na nim formalnie aż do 1838 roku. W okresie rządów jakobinów na emigracji w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Po powrocie za rządów Dyrektoriatu poparł zamach stanu Napoleona Bonaparte. W okresie Konsulatu i I Cesarstwa Francuzów jeden z głównych animatorów polityki zagranicznej Francji. Po klęsce Napoleona I w wojnie z Rosją w jawnej opozycji. W 1814 roku został doradcą Ludwika XVIII, a następnie premierem Francji (restauracja Burbonów). Reprezentant Francji na kongresie wiedeńskim, gdzie ustalono nowy podział wpływów w Europie. Orędownik porozumienia, które miało zapewnić trwały pokój i sojusz pomiędzy Wielką Brytanią i Francją. W 1830 roku uczestnik i jeden z przywódców politycznych rewolucji lipcowej, która wyniosła na tron Ludwika Filipa.