Utrata stanu duchownego (Kościół katolicki)
termin w prawie kanonicznym / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Utrata stanu duchownego (Kościół katolicki)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Utrata stanu duchownego (pot. przeniesienie do stanu świeckiego) – termin w prawie kanonicznym używany do określenia usunięcia diakona, prezbitera lub biskupa ze stanu duchownego.
Współcześnie w Kodeksie prawa kanonicznego sytuacja ta określona jest przez kanon 290 (analogiczny kanon 394 KKKW):
Święcenia raz ważnie przyjęte nigdy nie tracą ważności. Jednakże duchowny traci stan duchowny:
1) przez wyrok sądowy lub dekret administracyjny, stwierdzający nieważność święceń;
2) przez karę wydalenia nałożoną zgodnie z przepisami prawa;
3) przez reskrypt Stolicy Apostolskiej, którego to reskryptu Stolica Apostolska udziela diakonom tylko z poważnych przyczyn, a prezbiterom z najpoważniejszych.
Utrata stanu duchownego, poza sytuacją stwierdzenia nieważności święceń, nie jest równoznaczna z utratą obowiązku zachowania celibatu, który może być zniesiony jedynie decyzją Biskupa Rzymu[1].