Elearzy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Elearzy, także elierzy[1], halierzy[2] (węg. elöharcos – przodujący harcownik od elöjáró – przodujący[3], wyborowy) – w XVI–XVII wieku w wojskach polskich oddziały nieregularnej lekkiej jazdy dokonujące wstępnego rozpoznania przeciwnika; także określenie doborowych harcowników.
W Rzeczypospolitej nazwy tej używano sporadycznie w XVI i XVII wieku. Ze względu na specyfikę taktycznego działania nierzadko odnoszono ją do lisowczyków, nazywając ich oddział „chorągwią elearską”[4]. W chorągwiach husarskich eleara jako harcownika wyróżniała czerwona szarfa na zbroi.
Elaearami okopowymi zwano w latach 1693–1695 wybranych żołnierzy z jazdy narodowego autoramentu, obsadzających umocnienia blokujące turecki garnizon Kamieńca Podolskiego (głównie w Okopach Świętej Trójcy).