Emilian Węgierski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Emilian Węgierski herbu Wieniawa (ur. w 1788 w Wielkopolsce, zm. w 1841 w Ostrorogu) − generał brygady powstania listopadowego.
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Kierownik Komisji Rządowej Wojny | |||
Okres |
od 11 września 1831 | ||
Poprzednik | |||
Następca |
Edward Śmigły-Rydz (w 1918) | ||
|
Służbę wojskową rozpoczął w 1806 po wkroczeniu do Wielkopolski Francuzów. Walczył w kampanii pruskiej na Pomorzu. Odznaczył się i w ciągu 1809 uzyskał awanse od podporucznika do kapitana w 11 pułku piechoty. W kampanii austriackiej 1809 dowodził batalionem w 15 pułku piechoty. W tymże środowisku walczył w kampanii moskiewskiej 1812, a jako podpułkownik 21 pułku piechoty litewskiej w 1813 bronił Modlina. Po upadku twierdzy dostał się do niewoli rosyjskiej.
Po uwolnieniu w 1815 wziął dymisje z powodu stanu zdrowia i w Armii Królestwa Polskiego nie służył.
Po wybuchu powstania 1830 powrócił do służby. Początkowo oficer sztabu 4 Dywizji Piechoty, od marca 1831 dowódca 8 pułku piechoty, od maja dowódca brygady w 3 Dywizji Piechoty. Awansowany na generała brygady w czerwcu 1831. Pełnił obowiązki gubernatora wojskowego Warszawy w sierpniu 1831[1].
Po kapitulacji stolicy krótko pełniący obowiązki ministra Wojny. Sprzeciwił się złożeniu broni przez armię powstańczą i optował za kontynuacją walki.
Po upadku powstania emigrował, potem wrócił do kraju i osiadł na gospodarstwie w Poznańskiem, gdzie zmarł. Pochowany w Ostrorogu.
Był członkiem lóż wolnomularskich Français et Polonais[2] oraz Przesąd Zwyciężony w 1813 roku[3].