Filmografia Audrey Hepburn
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Filmografia Audrey Hepburn?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Audrey Hepburn (1929–1993) w trwającej 33 lata karierze występowała w filmach, telewizji i na scenie. Zagrała w 28 produkcjach fabularnych[1]. Pięciokrotnie była nominowana do nagrody Akademii Filmowej[2] i dziewięciokrotnie do Złotego Globu[3], z czego zdobyła jedną statuetkę Oscara[4] i jedną nagrodę Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej[5]. Uznawana jest za jedną z najwybitniejszych aktorek w historii amerykańskiej kinematografii[6][7] oraz ikonę stylu i elegancji[8].
Na dużym ekranie debiutowała w 1948 rolą stewardesy w komedii Holenderski w 7 lekcjach (reż. Charles Huguenot van der Linden)[9]. Występowała również w musicalach wystawianych w teatrach muzycznych na londyńskim West Endzie, m.in. w Sauce Tartare (1949) i w sequelu Sauce Piquante (1950)[10]. W sezonie 1951–1952 grała na Broadwayu w sztuce Gigi, napisanej przez Sidonie-Gabrielle Colette[11]. W 1953 debiutowała w Hollywood, występując u boku Gregory’ego Pecka w komedii romantycznej Rzymskie wakacje (reż. William Wyler)[12]. Po premierze filmu zdobyła status gwiazdy[13], a jej zdjęcia były publikowane na okładkach wielu prestiżowych pism[14]. Kreacja księżniczki Anny przyniosła jej nagrodę Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej, Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym oraz BAFTĘ dla najlepszej brytyjskiej aktorki[3]. W latach 50. XX wieku występowała u boku największych gwiazd kina; w komedii romantycznej Sabrina (1954, reż. Billy Wilder) zagrała wraz z Humphreyem Bogartem i Williamem Holdenem[15]. W zrealizowanym dwa lata później melodramacie wojennym Wojna i pokój (1956, reż. King Vidor) partnerował jej Henry Fonda[16]. W musicalu Zabawna buzia (1957, reż. Stanley Donen) zagrała z Fredem Astaire’em[17]. Z kolei w komedii romantycznej Miłość po południu (1957, reż. Billy Wylder) wystąpiła wspólnie z Garym Cooperem[18]. Rola siostry Łucji w dramacie Historia zakonnicy (1959, reż. Fred Zinnemann) spotkała się z uznaniem ze strony krytyków, którzy uważali ją za jedną z najważniejszych i najwybitniejszych w dorobku aktorki[19]. Kreacja ta przyniosła jej szereg nominacji oraz nagrody BAFTA i David di Donatello[20].
W latach 60. Hepburn wystąpiła w komedii romantycznej Śniadanie u Tiffany’ego (1961, reż. Blake Edwards)[21], gdzie stworzyła wizerunek, który na trwałe wpisał się do kanonu mody[8], dramacie obyczajowym Niewiniątka (1961, reż. William Wyler)[22], dreszczowcu romantycznym Szarada (1963, reż. Stanley Donen) wraz z Carym Grantem[23], musicalu My Fair Lady (1964, reż. George Cukor)[24], komedii kryminalnej Jak ukraść milion dolarów (1966, reż. William Wyler)[25] oraz w dreszczowcu psychologicznym Doczekać zmroku (1967, reż. Terence Young)[26]. Pod koniec lat 60. wycofała się z przemysłu filmowego na osiem lat[27], poświęcając czas rodzinie i wychowaniu syna[28]. Powróciła na duży ekran w 1976, jednak filmy z jej udziałem zbierały głównie negatywne recenzje[29]. Coraz bardziej ograniczała karierę na rzecz działalności humanitarnej, zostając w 1988 ambasadorem dobrej woli UNICEF[30].
Trzy filmy z jej udziałem były zestawiane w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w amerykańskim box offisie. Dwanaście produkcji, w których wzięła udział, było nominowanych przynajmniej do jednego Oscara w różnych kategoriach, a pięć z nich zdobyło jedną statuetkę w dowolnej kategorii. Dziesięć filmów z udziałem Hepburn, po uwzględnieniu inflacji, przekroczyło sumę 100 milionów dolarów dochodu z biletów na rynku krajowym[31].