Francuska służba cywilna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Służba cywilna we Francji – podstawy służby cywilnej we francuskim porządku prawnym zostały ustanowione w 1789 roku w Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela. W myśl tej deklaracji każdy obywatel ma identyczne szanse w dostępie do władzy publicznej.
Idee rewolucji francuskiej zostały wprowadzone w życie dopiero po zakończeniu II wojny światowej, wyrazem tych działań zostało utworzenie w 1945 r. przez gen. Charles’a de Gaulle’a Narodowej Szkoły Administracji (ENA - École nationale d'administration). W tym okresie głównym celem dla de Gaulle’a była odbudowa państwa ze zniszczeń wojennych, do czego potrzebna była wysoka jakość służby cywilnej mogąca sprostać temu zadaniu[1]. Wymogi związane z obejmowaniem stanowisk w administracji zostały określone w ustawie z 1959 r. wraz z późniejszymi modyfikacjami. Zgodnie z art. 5 tej ustawy urzędnikiem nie może być ten, kto:
- nie jest obywatelem państwa francuskiego;
- nie korzysta z pełni praw publicznych (droits civiques);
- popełni przestępstwo;
- nie ma uregulowanych zobowiązań związanych ze służbą wojskową;
- nie spełnia wymogów zdrowotnych w sprawowaniu urzędu.
Z czasem wymóg posiadania francuskiego obywatelstwa był łagodzony. W związku z tym obcokrajowiec naturalizowany może podjąć pracę w urzędzie administracji po 5 latach od momentu naturalizowania, z wyjątkiem stanowisk nieetatowych.