Henry H. Arnold
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Henry Harley „Hap” Arnold (ur. 25 czerwca 1886 w Gladwyne w stanie Pensylwania, zm. 15 stycznia 1950 w Sonomie) – amerykański dowódca wojskowy, generał armii, jedyny oficer awansowany na ten najwyższy stopień zarówno w US Army, jak i w US Air Force[1].
Zobacz też: Henry Arnold. |
generał armii | |||
Data i miejsce urodzenia |
25 czerwca 1886 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
15 stycznia 1950 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby |
1907–1946 | ||
Siły zbrojne | |||
Stanowiska | |||
Główne wojny i bitwy | |||
Odznaczenia | |||
|
Nauczywszy się sztuki pilotażu od braci Wright, Arnold został jednym z pierwszych lotników wojskowych na świecie, a jednocześnie drugim zarejestrowanym pilotem w historii USAF. Udało mu się opanować strach przed lataniem, którego nabawił się w szkółce braci Wright, brał czynny udział w rozwoju amerykańskiego lotnictwa podczas I wojny światowej i został protegowanym gen. Billy’ego Mitchella, co niemal doprowadziło do zakończenia jego lotniczej kariery.
Arnold optował za utworzeniem niezależnych Sił Lotniczych, walcząc z nierozumiejącymi problemu dowódcami US Army i US Navy. W roku 1941, tuż przed wejściem Stanów Zjednoczonych do wojny został dowódcą United States Army Air Forces kierując przekształcaniem ich w największe i najpotężniejsze siły lotnicze świata. Wspierając prace badawczo-rozwojowe Arnold myślał o budowie bombowca międzykontynentalnego, samolotu odrzutowego, wysoce efektywnego, precyzyjnego radaru i broni nuklearnej w przyszłości.