Henryk Dobrzański
dowódca partyzantów / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Henryk Dobrzański?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Henryk Dobrzański, ps. „Hubal”[1] (ur. 22 czerwca 1897[2] w Jaśle, zm. 30 kwietnia 1940 pod Anielinem) – major kawalerii Wojska Polskiego, sportowiec (jeździectwo), ostatni polski „zagończyk” jako dowódca Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego w czasie II wojny światowej.
major | |||
Data i miejsce urodzenia |
22 czerwca 1897 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
30 kwietnia 1940 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby |
1914–1940 | ||
Siły zbrojne | |||
Formacja | |||
Stanowiska |
z-ca dowódcy 110. Rezerwowego Pułku Ułanów, d-ca OW WP | ||
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, | ||
Odznaczenia | |||
| |||
|
Dobrzański stał się fenomenem ze względu na swoje wyjątkowe osiągnięcia jako dowódca, a także niebywale patriotyczną postawę narodową podczas II wojny światowej. Był jednym z pierwszych polskich dowódców ruchu oporu, który skutecznie organizował i prowadził partyzancką walkę przeciwko znacznie silniejszemu wrogowi. Jego oddział przeprowadzał akcje sabotażowe, dywersyjne i nękające, utrudniając niemieckim siłom kontrolę nad okupowanym terytorium.
Przez towarzyszy broni Dobrzański był określany jako „Najwierniejszy z wiernych synów Ojczyzny”[3].