Ignacy (patriarcha Moskwy)
patriarcha moskiewski i całej Rusi / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ignacy (zm. 1618 lub 1619 lub ok. 1640) – de facto drugi patriarcha moskiewski i całej Rusi, wykreślony pośmiertnie z oficjalnych wykazów patriarchów, sprawujący urząd od 1605 do 1606 i ponownie, w sposób niekanoniczny, w 1611.
patriarcha moskiewski i całej Rusi | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci |
1618/1619/ok. 1640 |
Patriarcha moskiewski i całej Rusi | |
Okres sprawowania |
1605–1606 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Śluby zakonne |
przed 1570 |
Prezbiterat |
przed 1570 |
Chirotonia biskupia |
przed 1570 |
Wybór patriarchy |
24 czerwca 1605 |
Ignacy był z pochodzenia Grekiem, chirotonię biskupią przyjął przed 1595 w Cypryjskim Kościele Prawosławnym lub w Patriarchacie Konstantynopolitańskim. Do Rosji przybył na ceremonię koronacyjną Fiodora I lub Borysa Godunowa; został w tym kraju, licząc na zrobienie kariery w hierarchii cerkiewnej. W 1603 lub 1605 na mocy decyzji uświęconego soboru[uwaga 1] i patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Hioba został biskupem riazańskim.
W czerwcu 1605 jako pierwszy z rosyjskich hierarchów prawosławnych uznał Dymitra Samozwańca I za prawdziwego syna Iwana IV Groźnego i złożył mu przysięgę na wierność. 24 czerwca 1605, po wjeździe Samozwańca do Moskwy, na jego żądanie sobór biskupów ogłosił Ignacego nowym patriarchą moskiewskim, odsuwając od urzędu Hioba. Patriarcha zaliczał się do najbliższego otoczenia Dymitra Samozwańca, doradzał mu w sprawach państwowych, zwłaszcza w zakresie polityki wyznaniowej. Koronował Dymitra na cara, zaś jego żonę Marynę Mniszchównę – na carycę Rosji.
Po obaleniu Samozwańca przez spisek, na czele którego stał Wasyl Szujski, Ignacy został pozbawiony urzędu i sakry biskupiej przez uświęcony sobór, po czym osadzony pod strażą w Monasterze Czudowskim. Pozostawał w nim do 1611, gdy został zwolniony przez polską załogę Kremla i niekanonicznie (bez zwoływania soboru) przywrócony na urząd patriarszy. W grudniu tego samego roku podjął próbę ucieczki z Moskwy, został jednak zatrzymany przez wojska polskiego króla Zygmunta III Wazy. Na jego polecenie zamieszkał w klasztorze Bazylianów w Wilnie, gdzie przyjął ostatecznie unię. Władca miał nadzieję posłużyć się jego osobą w razie nowej wojny z Rosją; nigdy jednak do tego nie doszło. Ignacy zmarł w Wilnie pod koniec drugiej dekady XVII w. lub nawet dwadzieścia lat później, ok. 1640.