Błękit indygowy (indygo) – organiczny związek chemiczny, ciemnobłękitny barwnik występujący naturalnie, jak i syntetyzowany chemicznie (od roku 1897). Występuje w liściach indygowców z rodziny bobowatych. Dawniej otrzymywany z liści tropikalnej rośliny indygowca barwierskiego, występującej m.in. w Indiach (także rdestu ptasiego i urzetu barwierskiego).
Szybkie fakty Nazewnictwo, Wzór sumaryczny ...
Indygo
|
|
|
Próbka naturalnego indygo |
|
|
Nazewnictwo |
|
Nomenklatura systematyczna (IUPAC) |
2,2’-bis(2,3-dihydro-3-oksoindololiden) |
Inne nazwy i oznaczenia |
błękit indygowy |
|
Ogólne informacje |
Wzór sumaryczny |
C16H10N2O2 |
Masa molowa |
262,26 g/mol |
Wygląd |
ciemnoniebieski proszek o miedzianym połysku[1] |
Identyfikacja |
Numer CAS |
482-89-3 |
PubChem |
5318432 |
SMILES |
C1=CC=C2C(=C1)C(=O)C(=C3C(=O)C4=CC=CC=C4N3)N2 |
|
|
|
Podobne związki |
Pochodne |
dibromoindygo, indygokarmin |
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
|
Zamknij
Stosowany jest na masową skalę do barwienia materiałów tekstylnych, zwłaszcza przędzy bawełnianej wykorzystywanej następnie do produkcji dżinsu. Roczne światowe zużycie barwnika wyniosło blisko 40 tys. ton, a produkcja niebieskich spodni dżinsowych to ok. miliard rocznie[4].
Jego pochodna disulfonowa, indygokarmin, jest stosowana jako barwnik spożywczy o numerze E132.