Ise monogatari
klasyczne dzieło literatury japońskiej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ise monogatari (jap. 伊勢物語; Opowieści z Ise) – japoński utwór literacki z gatunku uta-monogatari, powstały w okresie Heian[1]. Jest to zbiór 205 poezji w stylu tanka, obudowanych 143 opowiastkami[2] opisującymi okoliczności ich powstania[1][3].
Zbiór powstał około 980 roku[1][2], jego najstarsza zachowana wersja pochodzi jednak z przełomu XII i XIII wieku[3]. Zawarte w Ise monogatari opowiadania układają się w – osadzoną co prawda w świecie fikcji – biograficzną opowieść o poecie, identyfikowanym jako Ariwara no Narihira (825–880)[1]. Jest on także uznawany tradycyjnie za autora utworu, który w rzeczywistości pozostaje anonimowy, a zawarte w nim poezje wyszły spod ręki różnych autorów[3]. Tematem przewodnim wierszy jest idealistyczny obraz miłości między kobietą a mężczyzną[3].
Wątki z utworu są obecne w wielu innych, późniejszych dziełach, między innymi w powieści Takekurabe pisarki Ichiyō Higuchi[4].