Jan z Efezu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Jan z Efezu zwany też Janem z Azji (ur. około 507, zm. około 586 roku) – duchowny, jeden z przywódców syriackich chrześcijan odrzucających postanowienia Soboru Chalcedońskiego z 451 roku. Należy do grupy najważniejszych i najwcześniejszych historyków piszących w języku syriackim.
Data urodzenia |
ok. 507 |
---|---|
Data śmierci |
ok. 586 |
Biskup Efezu | |
Okres sprawowania |
od 558 do 586 |
Wyznanie | |
Sakra biskupia |
558 |
Data konsekracji |
558 |
---|---|
Konsekrator |
Najważniejszym dziełem Jana była Historia Kościelna, obejmująca okres od Juliusza Cezara do 588 roku. Została spisana w trzech częściach po sześć ksiąg każda. Pierwsza część, jak się wydaje, zaginęła bezpowrotnie. Prawdopodobne jest jednak, iż większość jej treści była wyciągiem z Historii Kościelnej Euzebiusza z Cezarei. Treść drugiej, opisującej wydarzenia od panowania Teodozjusza II do 6 lub 7 roku rządów Justyniana, również zaginęła. Zdaniem badaczy[1] fragmenty tej części można odnaleźć w dziele przypisywanym patriarsze syriackiemu Dionizjuszowi (dziś sądzi się, że jest to dzieło nieznanego kompilatora). Trzecia część zachowała się do naszych czasów i została przetłumaczona i wydana po angielsku, niemiecku i łacinie.
Inną znaną pracą Jana były Żywoty Wschodnich Świętych. Jej kompilacji dokonano około 596 roku.