Jasir Arafat
palestyński polityk, noblista pokojowy / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Jasir Arafat?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Jasir Arafat (arab. ياسر عرفات; ur. 24 sierpnia 1929 w Kairze jako Muhammad Abd ar-Rahman Abd ar-Ra’uf Arafat al-Kudwa al-Husajni, znany także jako Abu Ammar, zm. 11 listopada 2004 w szpitalu wojskowym Percy w Clamart)[1] – polityk palestyński i przywódca tamtejszego ruchu wyzwoleńczego[2][3]. Jeden z najbardziej znanych i kontrowersyjnych polityków arabskich na świecie[4][5].
Data i miejsce urodzenia |
24 sierpnia 1929 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
11 listopada 2004 | ||
1. Prezydent Autonomii Palestyńskiej | |||
Okres |
od 20 stycznia 1996 | ||
Przynależność polityczna | |||
Poprzednik |
urząd utworzony | ||
Następca |
Rauhi Fattuh (p.o.) | ||
Przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny | |||
Okres |
od 4 lutego 1969 | ||
Poprzednik |
Jahja Hammuda | ||
Następca | |||
Odznaczenia | |||
| |||
|
naczelny dowódca sił zbrojnych | |
Data i miejsce urodzenia |
24 sierpnia 1929 |
---|---|
Data śmierci |
11 listopada 2004 |
Przebieg służby | |
Formacja | |
Główne wojny i bitwy |
I wojna izraelsko-arabska, |
Urodził się w Kairze. Z wykształcenia inżynier (ukończył studia na Uniwersytecie Kairskim). W latach 1952–1956 przewodniczący Ligi Studentów Palestyńskich. W 1956 roku wziął udział w wojnie sueskiej. W 1957 roku wyjechał do Kuwejtu, gdzie pracował jako inżynier. W 1958 roku współzałożyciel al-Fatah (Palestyński Ruch Wyzwolenia Narodowego) i jej przewodniczący. W kolejnych latach organizował palestyńską partyzantkę w Jordanii. W 1968 roku wszedł do Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) na czele której stał w latach 1969–2004. Po 1970 roku opuścił Jordanię po porażce w wojnie z tamtejszym rządem (Czarny Wrzesień). Wraz ze strukturami OWP przeniósł się do Libanu. W 1974 roku stanął na czele palestyńskiej delegacji na XXVII sesję ONZ, na której uznano OWP za jedyne legalne przedstawicielstwo narodu palestyńskiego (uzyskał dla OWP status obserwatora przy ONZ)[2][3].
W 1982 roku w wyniku wojny libańskiej, opuścił Liban i założył nową kwaterę OWP w Tunisie. W 1988 roku ogłosił utworzenie państwa palestyńskiego i powołał rząd emigracyjny. W 1989 roku wybrany przez emigracyjny parlament na prezydenta. Na przełomie lat 80. i 90. rozpoczął rozmowy pokojowe z Izraelem. Porozumienia zawarte w Oslo w 1993 roku dały początek Autonomii Palestyńskiej w Gazie i na Zachodnim Brzegu. W uznaniu prowadzonych przez niego rozmów pokojowych otrzymał w 1994 roku Pokojową Nagrodę Nobla[2][3].
Proces pokojowy w praktyce wstrzymało powstanie rządu Binjamina Netanjahu. W latach 2001–2002 więziony przez władze izraelskie w swojej kwaterze w Ramallah. W ostatnich latach życia jego popularność w społeczeństwie palestyńskim malała, głównie w wyniku działań grup ekstremistycznych, które okazały się bardziej skuteczne i reprezentatywne dla ruchu palestyńskiego. Zmarł w 2004 roku[2][3].