Język literacki
wariant języka utrwalony w piśmiennictwie / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Język literacki?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Język literacki – wieloznaczny termin lingwistyczny. Według jednego z ujęć język literacki to (naj)wyższa społecznie forma języka, przeznaczona do użytku ponadregionalnego w obrębie pewnej społeczności językowej. Odmiana taka aspiruje do roli narodowego środka komunikacji i pełni dla narodu funkcję symboliczną (reprezentatywną). W dzisiejszej epoce języki literackie są starannie opisane na wszystkich swoich płaszczyznach i podlegają kodyfikacji (w postaci zasad ortografii, gramatyk i słowników)[1]. Język literacki stanowi podstawę ukształtowania się tradycji literackiej i rozwija się wraz z rozwojem piśmiennictwa[2].
Różnie bywa ujmowany stosunek języka literackiego do innych odmian językowych. W zależności od podejścia (w różnych tradycjach naukowych) język literacki może być przeciwstawiany zarówno dialektom (ludowym bądź regionalnym), jak i językowi potocznemu[2]. Definicje „języka literackiego” często powołują się na tradycje piśmiennicze, co prowadzi do utożsamiania języka literackiego z językiem pisanym[3]. Z. Klemensiewicz proponował nazwę „język literacki” dla pisanej odmiany języka ogólnego, podczas gdy odmiana ustna miałaby być nazywana dialektem kulturalnym[4]. W szerszym znaczeniu język literacki można utożsamić z językiem ogólnym[5]; stosunkowo nowym, bliskoznacznym terminem jest „język standardowy”[4].
Zwolennicy gramatyki tradycyjnej zakładali, że język pisany (a zwłaszcza literacki) ma fundamentalny charakter, jako „czystszy” i bardziej „poprawny” od innych odmian języka. Przekonanie to uznano potem za niesłuszne, gdyż każda odmiana języka ma swoje własne zasady gramatyczne, a język literacki bierze swój szczególny status z pewnych okoliczności historycznych[6].