Języki inuickie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Języki inuickie (kanadyjsko-grenlandzkie albo wschodnioeskimoskie)[1] – grupa języków z gałęzi eskimoskiej języków eskimo-aleuckich, którymi posługuje się ok. 98 tys. ludności części arktycznej i subarktycznej Ameryki Północnej. Ich zasięg obejmuje cztery państwa: Kanadę i Stany Zjednoczone oraz Rosję i Danię. Z powodu poważnego zagrożenia wymarciem prowadzone są próby rewitalizacji tych języków[2][3]. Języki inuickie można podzielić na dwie grupy: języki zachodnio-inuickie (Czukotka, południowo-zachodnia Alaska, Zatoka Księcia Williama, wyspa Kodiak) oraz wschodnio-inuickie (terytorium od Zatoki Północnej poprzez wybrzeża Alaski Północnej, część północnej Kanady, Grenlandia)[4].